23-Daagse west kust trip door Amerika

In maart begonnen we al met brainstormen, want dit jaar wilden we een verre en lange reis maken ergens naar een bijzonder land. We kwamen uit bij een West kust trip door Amerika en in deze blog ga ik je meenemen in hoe dat allemaal tot stand is gekomen.

In juli 2021 maakten we onze eerste echt verre reis, want toen gingen we naar de Malediven voor onze huwelijksreis.

Nou, alleen de reis was al een avontuur op zich. En dan niet eentje waar je graag aan terugdenkt. Maar hee, toen we eenmaal aankwamen was het het meer dan waard.

Ik dacht dat al die Pinterest pins lekker waren aangedikt of geshopt, maar dat is dus echt niet het geval. Het is écht een paradijs op aarde. Of je nou je zonnebril op hebt of niet; het zand is witter dan wit.

Alhoewel. Mijn benen hebben de eerste week gewonnen qua straling.

Maar los daarvan was het echt geweldig. Bewapend met drie flessen zonnebrand hebben we dagelijks de stranden getrotseerd, om vervolgens de warmteroes uit te slapen op een bedje onder een veel te grote palmboom.

Maar dit verhaal gaat niet over de Malediven. Toen we aan de keukentafel zaten (hebben we niet, maar daar beginnen leuke verhalen altijd mee), hadden we het over de verre landen die nog op onze bucketlijst stonden.

Australië, Japan, Canada, Nieuw-Zeeland én Amerika. Het Googelen begon.

Onze eerste keus was Nieuw-Zeeland, maar we kwamen er al snel achter dat de seizoenen daar zijn omgedraaid. Dus als wij in de zomervakantie weg zouden gaan, zouden we daar in de regen en kou belanden.

En ondanks dat ik het niet kan verdragen, ben ik wel gek op de zon. Isn’t it ironic?

Jeff noemt me altijd vampier, omdat ik standaard moet niezen bij te veel zonlicht. Ik ben letterlijk allergisch voor het licht. En zielen stelen stond toch al op mijn cv, dus ach, vampier voelt ook wel thuis in dat rijtje.

Anywho. Nieuw-Zeeland viel dus af. Japan lijkt me gaaf, maar staat niet per se bovenaan. Ik hou dus niet van massa’s mensen en hoewel het echt anders schijnt te zijn, voelt Japan als China waar echt veel te veel van onze soort rondwandelt.

Australië heb je eigenlijk meer dan drie weken voor nodig, eerder een paar maanden en dat komt dan vooral omdat de afstanden tussen de steden heel groot zijn. En daartussen schijnt niet per se heel veel te zien.

Jeff is docent en heeft daarom altijd zes weken zomervakantie, dus de ruimte was er wel om langer op vakantie te gaan, maar niet zó lang.

Bovendien heb ik samen met Frank (compagnon en bestie) sinds 1 januari 2022 V1 Communicatie overgekocht, dus het is ook zowat om dan meteen een paar maanden afwezig te zijn.

En heel eerlijk? Ik denk niet dat ik heel veel langer dan drie weken Dobby’s snoetje kan missen.

Het Dobbekind bivakkeert bij mijn ouders, wat voor hem ook zo ongeveer een vakantie is. Dus voor hem zou het prima kunnen, maar the weak hearted dierenvriend in mij trekt dat minder goed.

We gingen door met Googelen en kwamen uit bij een aantal voorbeeldreizen van TUI. Ik wist niet eens dat die sectie er was, maar je kan dus gewoon vooraf geplande lange reizen daar boeken.

In mijn hoofd was dat altijd een enorme puzzel en mega lange voorbereiding om te moeten uitrekenen welke hotels je gaat boeken. Maar dat hoeft dus echt niet zo te zijn. In het pittoreske en bruisende *kuch kuch Zeewolde hebben we wel een heel leuk TUI-kantoor en de dame die daar werkt heeft ons eerder geholpen met het boeken van eerdere vakanties.

Het voordeel is dat zij zo ongeveer alle plekken al een keer heeft bezocht en dus heel goed kan meedenken in waar je naartoe moet en hoe je de vakantie de tijd van je leven maakt.

Ze herkende ons nog van de vakantie naar Curaçao en ging meteen los met ideeën. Ze kwam al snel uit bij de perfecte reis voor ons. Ze had een paar jaar geleden een West kust trip gemaakt naar Amerika en op basis van onze wensen zou dat perfect bij ons passen.

Onze wensen?

• Veel (wilde) natuur
• Grote steden om drukte op te kunnen zoeken
• Uitgestrekt landschap
• Mooie stranden
• Interessante cultuur

Redelijk basaal dus, want daar kun je nog heel veel kanten mee op. Maar ook wel van uitersten. Want waar vind je nou drukte en uitgestrekte landschappen tegelijk? Nou. Verrassing: Amerika dus!

Plannen en voorbereiding

Hoewel ik in mijn werk wel heel punctueel ben (moet ook wel, want het gaat om budgetten en campagnes van andere bedrijven), heb ik dat in mijn privé dus echt omgekeerd. Go with the flow is mijn handelsmerk en vrienden weten niet beter dan dat ik altijd in ben voor wat leuks én op korte termijn altijd wel een paar avonden vrij heb.

Veel mensen om me heen hebben echt tot 3 maanden vooruit alle weekenden al vol met verjaardagen, uitjes, afspraken en andere verplichtingen. Dat lijkt me dus echt verschrikkelijk. Zoveel om bij te houden en dan ook nog alle spontane dingen af moeten zeggen omdat je al een volle agenda hebt.

Nope. Niks voor mij.

Maar met zo’n reis is dat wel even anders. De dame van TUI nam de opties met ons door en we waren direct verliefd op de 23-daagse West kust trip van Amerika. Je gaat langs alle grote hotspots en het heeft eigenlijk het beste van alle werelden.

Wat we gaan zien:

• San Francisco
• Yosemite park
• Bryce canyon
• Grand canyon
• Lake Powell
• Las Vegas
• Los Angeles
• Hollywood
• Zion national park
• San Diego
• Sedona
• Palm Springs
• Horseshoe bend
• Death valley

We krijgen dus echt nog veel meer dan waar we van kunnen dromen. Actie, wilde natuur, megasteden, uitgestrekte landschappen, Wilde Westen, de meest uiteenlopende culturen, prachtige parken met wilde dieren en toch ook het ongrijpbare nachtleven in steden die nooit slapen.

Zo. Veel. Zin. In.

We boekten uiteindelijk in april en zouden 20 juli vertrekken. Behoorlijk wat druk op de ketel dus, want we hadden nog heel veel uit te zoeken.

Het gevoel van FOMO komt daar dus heel snel om de hoek. Je wil zoveel zien in zo weinig dagen, dat je heel gericht keuzes moet maken. En dat betekent ook dat je dingen moet laten. Stiekem bekruipt je dan toch het gevoel dat je misschien het verkeerde uitje kiest waardoor je kostbare tijd verspilt.

Maar dat probeer ik echt te parkeren, want ten eerste wordt het sowieso mega gaaf en ten tweede kunnen we altijd nog een keer terug.

Ik heb talloze blogs van anderen gelezen met tips en bezienswaardigheden en that’ll do. Een aantal uitjes moesten we vast reserveren, dus dat hebben we op voorhand al gedaan:

• Jeff gaat naar een schietbaan in Phoenix. Een soort COD-pakket, helemaal in zijn nopjes die jongen. Ik ga kijken.
• Helikoptervlucht boven de Grand canyon
• Trail met een gids door Lake Powell

Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben overal wel betaalde tours voor. Maar we hebben een auto en internet, dus als je het een beetje zelf uitstippelt kun je daar echt wel een paar honderd op besparen.

Over besparen gesproken, deze reis is nog duurder dan onze huwelijksreis, maar die schuif ik echt 100% op Jeffo. Als docent is hij gebonden aan schoolvakanties en dat betekent dat wij altijd 3x zoveel betalen omdat we in hoogseizoenen op vakantie moeten.

Maar hij is dan wel weer 10 weken per jaar vrij en dat betekent vaak op vakantie. Het heeft voor- en nadelen.

Terug naar Amerika.

De reis is uitgestippeld. We hebben een paklijst en gaan ons klaarmaken voor de paniek die op en rondom Schiphol afspeelt. Eens zien wat er van de horrorverhalen waar is.

Aangezien schrijven voor mij echt mediterend is ga ik iedere dag een verslagje maken. Ideaal om mijn hersenspinsels op papier te zetten en tegelijk om een dagboek aan herinneringen voor later te maken.

Funfact: vroeger was mijn bijnaam ‘typemachine’ omdat ik 1000 woorden per uur typ en iedere dag 7 tot 10 SEO-teksten eruit knalde. Ik vond het zo ontspannend om gewoon een koptelefoon op te doen en in een soort alterego te stappen. Ik heb het heel lang niet meer gedaan vanwege andere verplichtingen, maar toen ik aan dit artikel begon zat ik er in no-time weer in. Het is ook net fietsen hè.

Voor ons huwelijk heb ik een camera van mijn ouders gekregen met de boodschap dat we voor altijd mooie herinneringen moeten blijven maken, dus dat neem ik ter harte. Nu ga ik op pad met een camera en drie lenzen. Dus ik ga vooral heel veel offline zijn en alleen maar de toerist uithangen en heel, maar echt HEEL veel kiekjes maken.

Ik ga jullie meenemen de komende weken op mijn reis. Dus buckle up, want we gaan ruim 4000 kilometer afleggen!

Schiphol wachtrijen tot aan de snelweg

Geen grap. Toen we aan kwamen rijden stonden er ongeveer 688 partytenten in een lijn opgesteld. Met ki-lo-meters aan mensen. En niet gewoon jonge duifjes die prima kunnen staan en wachten, maar nee. Moeders met huilende baby’s, bezwete oververhitte kinderkoppies en oude mensen die duidelijk niet heel lang meer konden staan.

Thank God, dat het we daar niet achteraan hoefden te sluiten. Het was schrijnend om te zien, maarja, we kiezen zelf voor vakantie. Wie mooi zijn moet pijn lijden. Of zoiets.

Viel bij ons gelukkig echt mee. We gingen naar vertrekhal 2 en konden eigenlijk zo doorlopen. Er was wel een rij, maar dat liep wel echt – oké, sjokkend – door.

Ik weet niet waarom, maar je bagage zelf droppen bij dat ding was niet mogelijk. Alles ging met de hand en daardoor waren die enorme opstoppingen dus ontstaan. Wij trokken nog eens een lot uit de loterij door in de rij te gaan staan waarvan de bagageband uitviel. Maar ach, we waren ruim op tijd en hadden toch al vakantie.  

Bizar trouwens wat spanning en warmte met mensen doet. Voordringen, schelden, in andere talen terugschelden – leuk hoe je dat als Nederlander allemaal verstaat – maar we hebben ook wel wat nieuwe vrienden gemaakt. Want als je 1,5 uur met dezelfde mensen in een rij staat ga je het toch hebben over waar alle reizen heen gaan.

Zoveel mensen op dezelfde aardbol en dan toch zoveel verschillende werelden waar we niks van weten. Alleen dát laat me al zo klein voelen.

We kwamen aan bij het gedeelte waarbij gezinnen met kinderen onder de 16 jaar rechts moesten en alle volwassenen met een Nederlands paspoort links. Doet mij dus echt aan iets anders denken, maar dat mocht ik niet zeggen van Jeff. Dan maar hier. Je begrijpt, links was een rij van opnieuw 300 kilometer, terwijl rechts de koppels of soloreizigers gingen en daar was je met 5 minuten doorheen.

Het leuke gezin waar wij eerder mee in rij stonden smeekte ons de kinderen over te nemen. Wel tegen een goed bod trouwens, dus we hebben het serieus overwogen. Maar we kozen toch maar de weg met de minste weerstand en snelden al zwaaiend naar onze gate.

De reis gaat nu officieel beginnen. De komende 11 uur zitten we in het vliegtuig, maar ik heb twee boeken en een laptop. Dat is dus gewoon een feestje. Tot in Amerika!

PS: ik ga dagelijks dit dagboek bijhouden, maar er komen nog veel meer foto’s bij. Dus kom nog eens terug om de uitgebreide variant te zien!

Dag 1 Aankomst San Francisco

We hebben bijna 11 uur in het vliegtuig gezeten, maar het was een verrassend goede vlucht. Voor Jeff hadden we extra beenruimte en met wat slapen en vier films verder was de tijd zo voorbij.

Ons vliegtuig zat bijna helemaal vol. We hadden van anderen al gehoord dat er juist veel halflege vliegtuigen zijn omdat mensen de vlucht niet halen door lange wachtrijen bij de douane. Maar dat was bij ons niet echt het geval.

Er misten uiteindelijk een handjevol mensen. De piloot riep om dat hun koffers werden verwijderd en dat het nog 15 minuten zou duren voor vertrek. Ik zei nog gekscherend tegen Jeff ‘zul je net zien dat ze dan de verkeerde koffers eruit pakken.’

Mogelijkerwijs is er daar iets gejixt.

Aangekomen op San Francisco hebben we weer een uur in een rij gestaan om door de douane in Amerika te komen, maar ook dat ging allemaal heel gemoedelijk. Je bent wel echt moe na zo’n reis en wil het liefst gewoon een douche nemen en een goede maaltijd nemen.

We zijn door de douane en lopen naar de bagageband, waar het angstvallig stil is. Wanneer we dichterbij komen en zien dat er twee mensen met een KLM-veiligheidsvestje en een stapel papieren staan, bekruipt ons al het gevoel dat het mis is.

En ja hoor: 200 koffers zijn op Schiphol achtergebleven. De omroep over dat er dus een aantal koffers van boord zouden gaan was ook onzin, ze zijn nooit in het ruim geweest.

We moeten een klachtenformulier invullen met een omschrijving van de koffer en dan moeten ze morgen aankomen. Voor ons geen drama, want we hebben twee dagen in San Francisco, maar dan moet het wel écht morgen aankomen.

De paniek bij medepassagiers begint wel te groeien. Zij zouden met een camper gaan rondtrekken en hebben morgen al een andere bestemming. Je kan dus niet even honderden kilometers terugrijden om je koffer op te halen.

Huilende kinderen die nu geen knuffels en pyjama’s hebben. Bozen mensen. Dra-ma.

Jeff en ik hebben daar wat minder moeite mee, want al het essentiële zit in de handbagage. Worst case scenario zullen we morgen naar een winkelcentrum moeten om daar nieuwe kleding en toilettassen moeten halen. Maar ach. Als dat het is!

De camera, laptops en goede schoenen hebben we. En over het algemeen zijn dat ook de duurste dingen, dus nou ja.

We bidden dat morgen de koffers alsnog aankomen (dat zei de KLM-mevrouw), maar zo niet. Dan gaat onze reis lekker verder en zien we daarna wel wat er met die koffers gebeurt.

Time for food

Nu eerst maar op zoek naar een tentje om te eten. Fancy hoeft niet, we willen eigenlijk gewoon een iets makkelijks als een burger en dan lekker naar het hotel.

De auto was overigens wel heel makkelijk geregeld. Vanuit het vliegveld konden we meteen een auto uitkiezen en we hebben nog een gratis upgrade gekregen naar een grotere auto. Dus helemaal prima, dat wordt een comfortabele reis!

Onderweg naar het hotel kwamen we een soort mall tegen waar echt wel 10 fastfood restaurants zaten. Panda Express, allerlei burgerzaken en Chinese tentjes. We zijn voor de klassieke Mac n Cheese gegaan en daarna hop naar het hotel.

Het is inmiddels 19.00 uur en we moeten nog de pas voor de Nationale parken ophalen. Dat moet bij een soort Bever-achtige winkel op ongeveer 30 minuten lopen van het hotel. We gaan in het hotel even douchen en opfrissen en dan die wandeling maken. Hebben we meteen een beter beeld van de stad!

Nou. Die hebben we gekregen, maar niet op de beste manier. San Francisco heeft ontzettend veel zwervers en junks. Dat hadden we online ook al gelezen, maar niet zo erg verwacht. Het voelde een beetje als een slechte buurt in Amsterdam waar de wietlucht je tegemoet komt.

Pas binnen, klaar voor vertrek

We hebben bij de winkel de pas opgehaald en zijn nu écht klaar voor de reis. De koffers komen hopelijk morgen binnen en anders gaan wij in ieder geval lekker de hort op. Nu maar genieten van een goede nachtrust en bijkomen van alle indrukken. Morgen een nieuwe dag om de stad te verkennen, want we willen onder ander naar Muir Woods. Dat schijnt een heel mooi bos te zijn met mooie wandelpaden.

Dag 2 San Francisco

Een nieuwe dag na al het gedoe op het vliegveld. Nog altijd kofferloos worden we wakker en gaan we eerst maar op zoek naar een goed ontbijt. Je kunt mij echt wakker maken voor pancakes, dus de keus was makkelijk: op zoek naar de échte pancakes met Amerikaanse maple syrup.

We kwamen uit bij Mymy, een tentje dat vlakbij zit en honderden 5-sterren-reviews heeft. We wandelen naar binnen en komen bij een mega klein pandje uit, maar wat wel heel knus en gezellig voelt door de muurschilderingen van vakantiegangers.

Jeff duikt meteen de kaart in, want die lag de halve nacht wakker door een verstoord slaapritme. Hij begon al vrij snel te kwijlen bij de scrambled eggs met pulled pork.

Ik ging daarentegen voor de pancakes met banaan, vanille custard en fruit. En boy. Dit was echt zó lekker. De pancakes zijn heel fluffy en daardoor niet zo’n blok beton wat je naar binnen werkt. Het fruit maakte het lekker fris en zomers en de berg custard top je af met maple syrup.

Het was niet normaal machtig en we zaten uiteindelijk tot ruim 19.00 vol. Dus een goede bodem kun je wel zeggen! Meteen een les geleerd, want je hoeft als je normaal niet zo’n grote eter bent dus echt niet een gerecht voor jezelf te bestellen. Beter kun je gewoon samen wat delen, hoewel je dan wel minder verschillende dingen kunt proeven.

Koffer update

Het wonder is geschied; Jeff krijgt mail met dat de koffers in San Francisco zijn aangekomen. Blij rennen we naar beneden in het hotel, want we willen met de auto meteen naar het vliegveld om ze op te halen. We komen de eigenaar tegen: Edward. Een hele vriendelijke man met (ik denk) een Chinese achtergrond.

Hij is heel gastvrij en bood ons bij aankomst al meteen allerlei gratis dingen aan omdat we dus onze koffers niet hadden. Een warmer bad hadden we niet kunnen aantreffen. We vertelden hem blij dat we bericht hadden dat de koffers zijn aangekomen. Wat ideaal is, want morgen gaan/moeten we weer door naar de volgende stad.

We vertellen Edward over de update en hij begint op dat moment wat verdrietig te lachen. Hij vertelde dat dit niet per se goed bericht is, want wat blijkt: in San Francisco is het gebruikelijk dat bij bagage die vertraagd is, koeriersdiensten gaan bieden om te kijken wie de koffers mee mag nemen. In de praktijk betekent dat, dat je koffer pas 3 a 4 dagen later wordt bezorgd.

Zuur. Want dan moeten wij al in Las Vegas zijn.

Daar gaan we dus zeker niet op wachten. Want zoals eerder gezegd: de koffers bevatten alleen kleding en toiletspullen, en die zijn gemakkelijk te vervangen. Inmiddels lopen we zelf al bijna 48 uur in dezelfde spullen rond en dat zijn we wel echt heel erg zat.

We besluiten daarom de gok te wagen en maar gewoon naar het vliegveld te gaan en te kijken hoe ver we komen. 40 minuten in de auto en een rit met een shuttle bus verder komen we aan bij de KLM sectie van San Francisco airport.

Een vriendelijke man baalt met ons mee, maar zegt ook dat hij er niets aan kan veranderen. De koffers zitten in het proces en dat kan niemand versnellen of aanpassen. Oftewel: het systeem is zo loch dat we maar gewoon moeten wachten tot het zich oplost.

Maar daar kwam een verandering in.

Jeff en ik hebben namelijk allebei een AirTag in onze koffer gedaan. Daardoor kun je zien waar je koffer is, en verrek; die van Jeff lag op de map ongeveer 200 meter van ons vandaan. De KLM-man vertelde dat het een long shot was, maar dat we naar de terminal moesten gaan waar bagage gecheckt wordt.

Als we dan toch moesten wachten, dan konden we volgens hem net zo goed daar even kijken, want dat is de plek waar onder andere gevonden bagage opnieuw wordt gelabeld.

We waren niet de enige, want een andere man was al 9 dagen zijn koffer kwijt en kwam nog een keertje langs om te zien of er schot in de zaak zat. Niet echt bemoedigend als je dat hoort. De moed zakt ons in de schoenen, maar we gaan toch kijken bij die terminal.

Met de app geopend zien we dat de koffer van Jeff wel beweegt, maar niet precies waar. We schieten een medewerker aan en leggen de situatie uit. Ze begint meteen blij te springen, want ze had inderdaad een rode koffer met een gekleurde band in haar handen gehad!

Ze vertelt dat er 3 karren met in totaal ongeveer 50 koffers is geland en nu worden uitgestald. We moesten hooguit nog 10 minuten wachten. Jeff kijkt me blij en tegelijk sip aan, want hoewel Jeff zijn koffer eraan komt, is die van mij nog altijd spoorloos.

Mijn AirTag zegt namelijk dat hij nog lekker in Amsterdam staat te chillen en nog niet eens in de buurt van San Francisco is. Als hij er niet voor morgenochtend 8.00 is, dan zie ik hem de hele vakantie niet meer. De paniek slaat enigszins toe, want waar gaat hij dan heen en vooral: wie haalt hem op?

We gaan echt niet zo’n bijzondere reis uitstellen of dagen skippen om op een koffer te wachten, dat is onzin natuurlijk. Dat laten we onze vakantie echt niet ruïneren. Maar een lekker ontspannen begin is het niet.

Koffer gevonden dankzij AirTag

Jeff heeft zijn koffer inmiddels in handen en we gaan nog een keer naar de servicebalie van KLM. De dame in kwestie wist al waar we voor kwamen en kwam met de volgende update: morgen komen er nog twee vluchten aan met koffers en daar zou die van mij bij moeten zitten. Het is onduidelijk waarom die van mij is gescheiden van de rest en daardoor nog meer vertraging heeft, maar hij zou in ieder geval onderweg zijn.

Maar dat is dus wel te laat.

We hebben de optie te wachten in het hotel en Yosemite overslaan, of koffer achterlaten en dat in Nederland maar zien op te lossen. De eerste optie was sowieso een no-go, maar toen kwam de KLM-mevrouw gelukkig met een alternatief.

Ze gaat de koffer (ervan uitgaande dat hij morgen hier is) doorsturen naar Las Vegas. Wij zijn daar op maandag en dinsdag, en dat zou volgens haar genoeg ruimte geven. We laten de gegevens van het hotel achter en op hoop van zegen vertrekken we.

Maar betekent wel dat ik vier dagen te overbruggen heb zonder kleding en toilettas. We rijden met de auto door naar REI. Een megagrote outdoor winkel. Een soort Bever, maar dan op z’n Wallmart’s met bekende merken als The North Face. Ik ben helemaal klaar met het geregel en gedoe en ga er maar gewoon vanuit dat die koffer niet meer komt, dat is makkelijker. En met die instelling zijn we gaan winkelen.

Voor een paar honderd euro heb ik een compleet nieuwe garderobe en ben ik klaar om de komende weken ertegenaan te gaan. Typisch gevalletje speedshoppen: 1 shirt en broek passen en die vervolgens in meerdere kleuren kopen. Mocht de koffer nog komen dan is het mooi meegenomen, maar anders is het helemaal prima en ga ik lekker in mijn nieuwe outfitjes Amerika verder in!

Bepakt en bezakt gaan we terug naar het hotel en is het tijd om bij te komen van alles. Van San Francisco hebben we weinig kunnen zien helaas. Maar na vandaag kan het ontspannen echt beginnen. Morgen gaan we vroeg op pad voor een van de mooiste parken ter wereld en kan ik lekker de hele dag alleen maar met de camera spelen.

Vanaf nu is de vakantie dan écht begonnen!

Dag 3 Yosemite Park

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik was gister al vrij vroeg helemaal kapot. En dan vooral van al het geregel en gedoe rondom die koffer. We willen er allebei niet langer tijd aan verspillen en kunnen het voor nu afsluiten. Als de koffer in Las Vegas staat is het top en anders maar niet. Onze vakantie start vanaf nu en spullen gaan daar niet voor in de weg staan!

We starten de dag met een excursie naar de Walmart, want we hebben eten en drinken nodig voor onderweg. De Walmart is dus echt een attractie op zich. Nog nooit zo’n groot assortiment gezien. Ze hebben werkelijk álles. Waaronder 30 soorten Oreo’s.

We waren al vroeg op, want daarna gaan we naar Yosemite park! Eén van de dingen waar ik echt het meest naar uitkeek. Natuur is voor mij echt het mooiste wat er is en waar ik uren in kan ronddwalen. Yosemite is zó megagroot dat dat echt met gemak kan. Ik was vooral heel erg benieuwd naar de grootte en hoe het nou is.

Nou: al mijn dromen zijn uitgekomen.

We hebben onze ogen niet alleen uitgekeken, ik heb met tranen in mijn ogen in een rivier gestaan omringd door hoge bergen. Het was zo bizar mooi en groots dat ik me ineens zo klein voelde en alles van ons af viel. Niets is dan meer belangrijk en je bent helemaal in het moment.

Het gekabbel van het meer, de vogels die fluiten, eekhoorns die om je heen ritselen, het in de verte gekletter van een waterval en och: die heerlijke geur van dennenbomen.

Het was het complete plaatje dat alles in het niet liet verdwijnen. Spullen zijn vervangbaar en toen we daar stonden konden we alleen maar vervuld zijn van trots en liefde dat we dit zo mogen zien en beleven.

We konden water drinken vanuit de vallei (smaakte net iets anders, maar kon voor ‘normaal’ doorgaan) en hebben vooral veel staan staren en mooie gesprekken gevoerd.

El capitan & Lower Yosemite falls trail

Wegens bosbranden bij Wewona konden we niet de trail wandelen die we eerst voor ogen hadden, maar zijn we voor twee kleinere gegaan. Allebei heel mooi en om eerlijk te zijn maakt het geen reet uit welke trail je doet.

Waar je daar ook bent; ieder uitzicht van dit park is echt zo bizar. Daar kun je geen fout in maken. De uitgestrekte vallei, de hoge bergen, de watervallen, rotsen en beken. Je hoeft eigenlijk alleen maar te klikken met je camera en overal komt een plaat uit om in te lijsten.

Bosbrand in Yosemite

We hebben ongeveer zeven uur in Yosemite doorgebracht. De laatste paar uren zagen we in de verte al wel een kleine rookpluim ontstaan, maar we dachten dat die nog hoorde bij de bosbrand die al weken gaande is.

In Yosemite is het blijkbaar gebruikelijk omdat het ‘fireseason’ is – dus ieder jaar zijn er rond deze tijd bosbranden – maar wij konden onze ogen niet geloven. Wat begon als een kleine pluim groeide al snel uit tot een zee van zwarte rook. Toen die voor de zon schoof kreeg die een rode gloed en leek het alsof de lucht een bloedbad was.

Het was macaber om te zien en op de terugrit naar huis ontstond er steeds meer onrust. De ene na de andere brandweer en ambulance reed het gebied binnen waar wij vandaan kwamen en niet lang daarna kwamen maar liefst vijf blushelikopters – heet dat zo? – overvliegen.

We reden het park uit en een paar kilometer verderop stond de eerste Sheriff. We mochten niet verder vanwege het gevaar en moesten via een onverharde weg helemaal omrijden. Op zich geen probleem, behalve dat iedereen dat deed en er dus een mega file ontstond, terwijl de lucht steeds verder rood en zwart werd.

Het was bijna een Walking dead scene, want asdeeltjes dwarrelden door de lucht.

Na een uur vertraging konden we doorrijden naar ons tweede hotel en kwamen erachter dat er ook een aantal geëvacueerden bij ons zitten uit veiligheid. Zo komt het ineens toch wel dichtbij allemaal.

Maar voor ons niets aan te doen, dus we zijn nog even de jacuzzi in gedoken en gaan morgen verder naar Mammoth lakes. We moeten daarvoor wel weer eerst een stuk door Yosemite, dus ik ben benieuwd naar de ontwikkelingen van de brand en of we daarbij in de buurt gaan komen.

Gaat ongetwijfeld goed komen!

Dag 4 Mammoth Lakes

Nadat we gister zijn aangekomen bij het nieuwe hotel (wat echt een mega upgrade was), hebben we het nieuws goed in de gaten gehouden. Het was toch wel even spannend, want er zijn niet heel veel wegen door Yosemite. Dus als er eentje is afgesloten, dan heb je ook meteen een probleem.

We starten de dag daarom met een ontbijt dat bij het hotel inbegrepen zat en vragen de hotelmanager naar meer informatie. Het blijkt dat de brand razendsnel om zich heen heeft gegrepen, maar wel een andere kant op.

Er is alleen wel een groot nadeel, want de brand was ‘explosief’ wat betekent dat er heel veel rook is vrijgekomen. Nou is dat geen nieuws, want dat hadden we gister zelf al gezien, maar het neemt wel heel veel mooie uitzichten weg.

Gelukkig hebben we die gister in volle glorie nog meegekregen, maar we houden er rekening mee dat het vandaag een heel ander beeld gaat worden.

En dat was ook zo.

We reden door de vallei waarbij aan de linkerkant van de weg alleen nog een vlakte met zwarte bomen zonder bladeren stond. Terwijl aan de rechterkant van de weg het bos er stond zoals we het gister zagen: groen, levend en vol met prachtige kleuren.

Op de foto’s is het goed te zien, maar het was echt een naar gezicht. Vooral omdat je dan pas ziet wat de verwoestende impact is geweest. En dan te bedenken dat ze nog steeds bezig zijn met het blussen van de andere branden.

In de lucht hangt nog een oranje-achtige gloed die blijft hangen als een soort mistlaag. We gaan daarom snel door naar de volgende bestemming en dat is Mammoth Lakes. Een hele mooie plek vol met – verrassend – prachtige grote meren.

Onderweg begint de lucht steeds verder op te klaren en rijden we het nieuwe gebied in. Met een paar uur zijn we aangekomen en het grappige is dat je onderweg het klimaat ziet en voelt veranderen. Ander type bomen, gras en struiken maakt dat je al snel in een totaal andere omgeving zit en dat je maar naar buiten blijft kijken.

Er is zoveel te zien dat je continue apegapend naar buiten staart om al die taferelen op je netvlies op te slaan. Onderweg (vlak voor we Yosemite uitreden) kwamen we nog twee hikes tegen, waaronder May lake. Eentje die niet heel bekend is en die niet op de populaire route ligt, maar we hadden nog tijd en waren heel benieuwd naar de laatste mogelijkheid om nog te wandelen in Yosemite.

We moeten met de auto zo’n 10 minuten naar boven rijden op een slechte weg en komen dan op een parkeerplaats aan. Er staan een aantal andere auto’s en een groep rangers die ieder met een verrekijker om de nek op pad gaan.

Dat belooft wat.

Berengebied betreden

Er staan overal grote gele borden met waarschuwingen.

• Laat geen drinken of eten achter in de auto
• Geen eten meenemen op de hike
• Geen spullen achterlaten, ook niet wat biologisch afbreekbaar is

We doen een beetje gekscherend, want welke beer wil er nou bij een Toyota inbreken, maar de foto’s die op het bord staan zijn niet misselijk. Blijkbaar zijn beren zo slim om een auto open te kunnen maken, maar vervolgens zijn ze alles behalve netjes met het interieur van de auto. Ze krabben en graven alle stoelen kapot op zoek naar eten en eten alles wat los en vast zit.

Ook toiletartikelen en zonnebrand. Als er maar een zoet luchtje aan zit.

Ze hebben op de parkeerplaats aparte boxen voor storage en daar moeten we alles in doen. Zo gezegd zo gedaan en we gaan weer bewapend met de camera op pad!

De hike is niet zo lang, maar wel pitting want je moet over allerlei rotsen klimmen om naar boven te komen. Jeff was er op 2/3 ongeveer helemaal klaar mee, maar gelukkig hebben we doorgezet. Het was fe-no-me-naal. We kwamen eerst bij het ijskoude lake zelf uit en dat gaf voor ons een heerlijke afkoeling.

Het was heel groots en uitgestrekt en mensen sliepen rondom het meer met tentjes. Het was er heel gemoedelijk en knus en we hebben 10 minuten bij het meer gezeten om te genieten van de serene rust. Alleen het gekabbel van het water en het ruisen van de bomen.

Off road op zoek naar berensporen

Het is berengebied, maar ze zijn niet heel actief overdag. De kans dat je er eentje spot is dus ook niet zo groot als je net als wij op doorreis bent. Maar we wilden wel zo dichtbij mogelijk komen. We zijn daarom off road gegaan naar bear creek. Dat is een beekje dat door de hele vallei loopt (honderden kilometers lang) en waar duizenden dieren uit drinken.

En daar. Helemaal onderaan in de modder hebben we voetsporen gevonden.

That’ll do, want een beer tegenkomen rond deze tijd betekent een grote kans op cubs en dan wil je mamabeer niet in de buurt hebben. Het was al gaaf genoeg om dit te hebben gezien en toch een kijkje in hun wereld te hebben gehad. We hebben wel weer eekhoorns gespot trouwens. Blijft leuk.

Vanaf het beekje moesten we helemaal terug naar boven klimmen en dat was me toch een zware klus. De stenen liggen redelijk los en het bos is droger dan droog. Dus alle takken breken waar je op staat. Overal waar je loopt moet je dus heel goed oppassen om niet uit te glijden en te vallen.

Al klauterend met handen en voeten klimmen we naar boven om vervolgens 15 minuten te genieten van een letterlijk adembenemend uitzicht over de hele vallei. Ik heb het op heel veel manieren geprobeerd, maar het is op geen enkele manier op foto of video te krijgen hoe groot het is. Je kunt tot in het oneindige blijven kijken, maar het is één grote zee van bomen.

We hadden 2,4 mile gelopen, zaten op ruim 9200 feet hoog en het was zo onwerkelijk. Rondom ons heen was alleen maar wilde natuur (en dan te bedenken dat daar dus allemaal beren lopen) en hoge bergen.

Het is heel apart hoe je als je daar zo staat ineens beseft hoe mega onbelangrijk alles behalve het nu is.

Niets doet er nog toe. Geen telefoon, geen bereik, geen verwachtingen, geen targets, geen deadlines, geen vragen, geen meetings, niks. Alleen het hier en nu.

We hebben uit zitten puffen op de rotsen, genoten van het uitzicht en klommen daarna in ongeveer een uur weer helemaal naar beneden met ongeveer 1000 foto’s rijker.

Next stop: Juniper Springs Resort

We rijden na de hike door naar Mammoth Lakes en gaan meteen naar ons hotel: Juniper Springs. Wanneer we aankomen zien we al meteen waarom het zo populair is, want dit is normaal gesproken skigebied. Naast het hotel zit een stoeltjeslift en direct achter het hotel staat een enorme berg. Normaal gesproken is die bedoeld om lekker vanaf te skiën, maar in de zomer kun je er ook perfect genieten van hikes en wandeltochten.

Het heeft een typische wintersport uitstraling en we voelen ons helemaal thuis. We hebben een luxe kamer die meer op een appartement lijkt met een bad en open haard. Niet dat we die nodig hebben, want het is al heet zat, maar het is wel tof dat het kan!

We gaan lokaal eten bij Smokeyard (Jeff had ribs op het menu zien staan) en in het dorpje is ook nog eens een reggaefeest. Oprecht goede muziek en een heerlijk sfeertje.

Ik kan niet anders zeggen dan dat Amerikanen echt heel vriendelijk en netjes zijn. En kalm. Alles hier is rustig en mensen laten zich niet gek maken. We zijn vanuit Nederland heel erg gewend dat alles snel en gehaast moet, maar hier kun je dat helemaal laten varen. Mensen leven hier vooral buiten en in de bergen, dus van enige mode is sowieso geen sprake. Het moet praktisch zijn en daarom lopen de meesten op wandelschoenen en in sportkleding.

Het is gevaarlijk om te zeggen; maar ik voel me hier echt thuis. Ik kijk al dagen niet meer op een horloge, we doen waar we zin in hebben en pakken ieder moment zoals het komt. We hebben leuke en mooie gesprekken met vreemden, praten urenlang in de auto over van alles en nog wat en kunnen ook een uur lang stil zitten naast elkaar en alleen maar om ons heen kijken.

Het is één groot feest en ik kan me niet voorstellen dat het we nog zo lang mogen genieten. Het is geweldig. Nu eerst lekker slapen in ons nieuwe bed, want morgen gaan we naar de heetste plek op aarde: Death Valley. Zonnebrand, petten en waaiers in de aanslag, want dat wordt zweten!

Dag 5 Death valley

Death Valley. De naam laat weinig over aan de verbeelding en dat is dan ook precies wat wij ervan hadden verwacht. Online hadden we gelezen dat het het grootste national park is van Amerika, maar we wisten niet precies wat we ons daarbij moesten voorstellen. Ellenlange vlaktes van woestijn en dorheid? Droge duinen vol cactussen en heet zand?

Het heeft ons verbaasd, op een positieve manier. Toen we vanmorgen wakker werden in Mammoth lake hebben we met pijn in ons hart afscheid genomen van Yosemite park. De natuur daar heeft zich écht in mijn hart gesloten. Het klinkt gek, maar daar te midden van alle bossen en bergen heb ik me nog nooit zo compleet gevoeld.

De serene rust, het imperfecte en daardoor juist de perfectie. Het gevoel dat niets belangrijk is, behalve het hier en nu. Ik mis het stiekem nu al, maar we hebben nog bijna 20 dagen aan bijzondere avonturen voor ons, dus we gaan vast nog veel meer mooie dingen zien!

Vandaag gaan we onderweg naar Death Valley en daar brengen we één nacht door. Van tevoren heb ik er niet per se hoge verwachtingen van. Behalve dat het bloedheet gaat worden.

Nou, dat deel van de verwachting klopte wel.

We moesten vanuit Mammoth Lake ruim 3 uur rijden en onderweg begon het klimaat al langzaam te veranderen. Bomen en bossen maakten plaatsen voor weides met struiken en die gingen over naar droge velden met niets meer dan stenen en her en der een verdwaalde cactus.

En toen gebeurde het onvermijdelijke.

Vast in de zinderende hitte

Ik zag weer eens een mooi punt langs de weg en wilde daar stoppen om foto’s te kunnen maken. Jeff rijdt de auto de berm in en ik draai mijn raam naar beneden om het vast te leggen. Toen ik klaar was wilde Jeff wegrijden, toen hij me met een angstig gezicht aankeek: we stonden in een zandbak en de voorbanden groeven zichzelf in.

Daar stonden we, in een godvergeten verlaten oord in de zinderende hitte. Geen auto’s en geen bereik. Hebben wij weer.

Jeff begon vast de banden wat ruimte te geven en zou gaan duwen terwijl ik langzaam gas gaf. Het viel gelukkig mee, want met wat handig manoeuvreren waren we snel weer op weg. Maar we hebben wel geluk gehad.

Dit is dus ook de reden waarom je áltijd minimaal 10 flesjes water in je auto moet hebben voor het geval je pech krijgt. We gaan weer verder op reis naar de kern van Death valley.

We hebben onderweg de ramen dichtgedaan, want in de paar uur tijd die wij in de auto hebben gereden, is de temperatuur van zo’n 30 naar een BIZARRE 51(!) graden gegaan.

On-ge-kend. Zo heet.

We wilden een paar dingen bekijken voor we naar het hotel zouden gaan en zoals alles in Amerika, was ook dat weer een paar uur rijden.

We wilden de Natural Bridge zien, de Sand dunes, Badwater, Devils course en Zebrinskie’s point. We begonnen bij de eerste, want dat is maar een hike van 1,6 kilometer.

Vergeleken met de vorige hikes in Yosemite leek dat shit easy.

Boy were we wrong.

Toen we uit de auto stapten bij het begin van de hike stonden overal grote rode waarschuwingsborden. “DANGER, EXTREME HEAT” en meer van dit. Leek ons wat overdreven, want het is een toeristenattractie, maar toen we begonnen aan de wandeling begrepen we waar het op gebaseerd was.

Voor we de wandeling beginnen smeren we ons nog een keer goed in en nemen ieder 2 flesjes water mee. Meer dan genoeg, maar je weet maar nooit.

We zijn nog niet eens 500 meter aan het wandelen of ik voel mijn kuiten en nek al verbranden. Dat is normaal bij mij helemaal geen uitzondering of bijzonder, maar we hebben ons nog geen 10 minuten geleden ingesmeerd. Het gaat er gewoon dwars doorheen.

De hoofdpijn slaat toe en het eerste flesje water is al op voor we op de helft van de hike zijn. En dan te bedenken dat de hike niets meer is dan een wandeling op een bodem van meer; heel wat anders dan de hike op ruim 9000 feet hoogte waarbij we echt moesten klauteren.

De hitte is zó onbeschrijflijk, je voelt gewoon je huid wegsmelten met iedere stap die je zet.

We nemen een kleine pauze in de schaduw van een rots, maar zelfs de rots zelf is bloedheet. We moeten gewoon snel doorlopen naar het uitzichtpunt en dan hup, terug naar de auto.

Zogezegd zo gedaan. We blijven niet hangen bij het uitzichtpunt, maken snel foto’s voor ons plakboek en maken een rechtsomkeert. We strompelen terug naar de auto en ploffen op de hete stoelen. Het zweet gutst letterlijk van ons af en we hebben verbrandde neuzen, kuiten en schouders. Smeren heeft hier gewoon geen zin, de zon brandt er dwars doorheen.

Eén ding weet ik wel; deze ginger is niet gemaakt voor de woestijn. Door de hitte word je sloom en ik kan nog geen 5 minuten buiten lopen zonder levend te verbranden, ongeacht welke zonnebrand ik gebruik.

En daar heb ik met de jaren toch echt wel veel ervaring in opgedaan.

Meer dan alleen steen en zand

De uitzichten zijn mooi en Death Valley heeft echt meer te bieden dan je van tevoren bedenkt, maar ik ben blij dat we morgen weer doorrijden naar de volgende stad: Las Vegas!

In Death Valley slapen we bij Stove Pipe Wells. Het is niet eens een dorpje te noemen, maar je hebt 60 kamers, een restaurant, saloon, supermarkt en een benzinestation. Jeff en ik duiken de saloon in voor een ijskoud colaatje en gaan poelen.

Tot ieders verbazing won ik twee keer.

De airco werkt perfect en binnen merk je niets van de extreme hitte buiten. We eten een lekkere hamburger met wat patat en gaan voor het eerst genieten van een avond rust. Buiten is het niet te doen, dus we gaan lekker op de kamer chillen. Ik neem een lekker bad en lees het boek Geworteld in het kwaad van Karen Dionne, en Jeff kijkt Steve Harvey op tv.

Allebei even lekker bijtanken, want morgenvroeg gaan we door naar Las Vegas. Daar hebben we allebei echt heel veel zin in! We zijn daar twee dagen, dus we gaan proberen zoveel mogelijk te zien in die tijd.

Nu lekker slapen en morgen weer nieuwe avonturen beleven!

Dag 6 Las Vegas

Rise and shine! Het was een beroerde nacht op een veel te hard bed. Maar los daarvan stond de airco zo hard dat we bevroren wakker werden. Toen Jeff zo ongeveer alle knopjes had geprobeerd kon hij niet echt veel zachter, maar genoeg om verder te slapen. Het was alleen zo’n slecht en klein bed dat we met iedere draai wakker werden van elkaar.

’s Ochtends werden we dan ook moe en met rugpijn wakker, maar dat mocht de pret niet drukken. We gaan namelijk naar Las Vegas! Eén van de steden waar we het meest naar uitkeken, want hier moet zo ontzettend veel te doen zijn. We hebben van anderen al heel veel verhalen gehoord, dus de verwachtingen liggen hoog.

Met name Jeff is heel enthousiast, dus die stond meteen op om ijs te halen voor in de auto. We hebben een koelboxje gehaald bij de Walmart, zodat we makkelijk drinken koel kunnen houden tijdens het rijden. En bij ieder hotel hebben ze standaard een ijsmachine staan, dus dat is ideaal.

Eerste stop: Red Rock canyon

Eerlijk is eerlijk; ik ben blij dat we maar één dag in Death Valley hebben. Het is niet te harden zo heet en hoewel het landschap echt mooier is dan verwacht, blijft het wel echt alleen maar hete zand en stenen.

We moeten weer bijna vier uur in de auto zitten naar Las Vegas, maar onderweg is er nog wel een scenic drive die we mee willen pakken: Red Rock canyon. Dit schijnt een heel mooi gebied te zijn met onder andere rode rotswanden en aangezien we er langs komen is het een kleine moeite die nog even mee te pakken.

En ik ben blij dat we dat nog hebben gedaan. De rotsen zijn groots, hoog en hebben horizontaal allerlei gekleurde banen van rood. Bij de uitkijkpunten staan borden met informatie en infographics, want hier leven dus wel gewoon dieren. Je zou het niet zeggen, maar er loopt dus water onder deze bergen door, waardoor er planten kunnen groeien.

Op het bord staat onder andere dat er vooral kleine dieren leven als eekhoors en kikkers, maar ook veel insecten, waardoor de cirkel weer rond is. Er staat ook dat deze rotsen maar liefst 180 miljoen jaar oud zijn…

Niet voor te stellen toch?

Het idee dat de wereld al zo ontzettend lang bestaat en wij eigenlijk pas net zijn komen kijken vind ik echt een gekke gedachte. Wat is daarvoor toch allemaal gebeurd? Er is nog zoveel dat we niet weten.

Aan de ene kant wil ik daarom juist echt verder gaan studeren. Want er is nog zoveel te ontdekken en te leren. Iets als astronomie of marine bioloog lijkt me extreem interessant. Maarja, iets met tijd en keuzes moeten maken.

We rijden de ronde af, hebben nog urenlange gesprekken over wat er in al die miljoenen jaren op de planeet is geweest, en komen vervolgens toch echt in de buurt van Las Vegas!

Shark Reef en The Forum Shops

Wanneer we aankomen is het meteen al een grote chaos. Het is vele malen drukker dan de vorige steden waar we waren en dan ook nog eens zoveel wandelaars. Het is net Amsterdam, maar dan een stuk heter.

Hoewel het niet te vergelijken is met Death Valley, want hier is het zo’n 30 graden wat nu echt een verademing is. Er zijn twee dingen die we echt willen zien op de eerste dag, want we hebben weliswaar twee dagen, maar we moeten daar veel in proppen. Dus we maken meteen een planning.

De twee dingen die we vandaag willen zien zijn

• Shark Reef
• The Forum Shops

Mochten we nog tijd over hebben dan willen we kijken of we een show mee kunnen pakken. Die heb je hier ontzettend veel, want letterlijk alle grote artiesten zijn hier.

We starten bij Shark Reef, een mega aquariumtunnel waar haaien en vissen over je heen zwemmen. Normaal gesproken ben ik altijd heel huiverig bij dit soort dingen, want alles wat met dieren te maken heeft gaat vaak over de ruggen van de dieren.

Er zijn daarom altijd een paar dingen waar ik op let voordat ik ga:

• Kunnen de dieren natuurlijk gedrag vertonen?
• Kunnen de dieren zich terugtrekken in stilte en rust?
• Worden de dieren niet ingezet voor entertainment?

Als voorbeeldje: in sommige dierentuinen kun je bij Chimpansees zelf eten naar het verblijf gooien. Vinden mensen leuk, want interactie, maar het gaat ten koste van de hiërarchie en balans in een groep. Dat zorgt voor onnodige stress bij de dieren en onnatuurlijk gedrag. Daarnaast kunnen dieren zich niet altijd terugtrekken, waardoor ze niet kunnen ontspannen en langdurig blootgesteld blijven aan prikkels. Ook dat zorgt weer voor stress (denk aan het ijsberen van dieren en het slijten van vaste looppaden).

En als laatste: het Dolfinarium. Wanneer dieren trucjes of shows moeten doen voor eten dan moeten echt alle alarmbellen afgaan. Circusdieren (tijgers die door hoepels moeten springen en olifanten die op een bal moeten staan) hebben we thank God afgeschaft, dus dolfijnen in een vissenkom trucjes laten doen voor een dode vis kan ook echt al jaren niet meer.

Terug naar Shark Reef: dat zat redelijk goed in elkaar! Veel informatie gelukkig, waardoor het ook echt interessant is, maar ook daar was een bassin waar je roggen kon ‘aaien’. Kinderen die vervolgens met vette zonnebrandhandjes ongetemd in het water grijpen vind ik echt naar om te zien, maar helaas doen we daar niets tegen.

Wat wel tof was, was de VR experience. Met een bril op konden we een film kijken waarbij je als duiker in het water zwom tussen de haaien. Heel raar om te ervaren, maar echt een aanrader!

The Excalibur Hotel

Nadat we een uur in Shark Reef waren, wilden we eerst inchecken in ons hotel: Excalibur. We hebben hard gelachen en vooral onze ogen uitgekeken, want dit hotel is gebouwd als een enorm kasteel vanuit de Mario game. Overal waren kleine torentjes gemaakt en de details waren echt verbluffend.

Ridders, schilden, zwaarden, glas in lood ramen, grote bogen en paarden. Alles was tot in de puntjes gemaakt. De lobby was meteen een enorme casinohal, dus dat gaf meteen een goed beeld van Las Vegas.

De kamer is opnieuw een upgrade, want dit keer staan er zelfs twee grote tweepersoonsbedden en een ruime badkamer! Na de slechte nacht in Death Valley was dat wel even een verademing. We dumpen onze spullen en gaan snel naar de stad, want we willen zoveel mogelijk verkennen!

Koffer update

Kleine update: de koffer is volgens mijn AirTag aangekomen in San Francisco, maar we hebben nog niets gehoord. Het vliegveld zou bellen om een afspraak te maken voor nalevering, maar dat doen ze niet – zoals verwacht. Het is dus nog even de vraag waar hij nu heen gaat, want het liefst wil ik dat ze hem gewoon terug naar Amsterdam sturen. Dan kan hij niet hier gaan ronddwalen.

The Forum Shops

Maar dat betekent ook dat ik weer eens nieuwe kleding nodig heb. We hadden het nodige al gehaald in San Francisco, maar lang niet genoeg om de hele vakantie mee te overbruggen. We gaan daarom naar The Forum Shops, een mega winkelcentrum.

Hier zitten álle grote merken. Je komt een hal binnen met Louis Vuitton, Chanel, Prada, Rolex, Cartier, Dior en ga zo maar door. Alles kun je er vinden. Hier vind je dan ook echt geen zwervers of vage types, maar wel veel beveiliging en rijke mensen.

We vonden een Victoria Secret winkel en hebben daar ingeslagen voor de komende weken. Ik ga ervanuit dat ik mijn koffer niet meer krijg deze vakantie, dus ik heb nu in ieder geval genoeg ondergoed om dat te overbruggen.

Jeff is gelukkig ook gek op winkelen en kijkt zijn ogen uit. Die hele shoppingmal is namelijk een soort Grote zaal van Hogwarts. Het is overdekt, maar het dak is nagemaakt met wolken en een rozige lucht. Je bent daardoor volledig het tijdsbesef kwijt en je hebt geen idee hoe lang je er al bent. Sterk staaltje beleving.

Als laatste komen we bij een Pandora winkel. Ik kende het merk natuurlijk wel en heb er vaak staan kwijlen, maar vond de grote armbanden nooit echt bij mij passen. Maar daar hebben ze nu nog veel meer andere dingen voor.

Ik heb een subtiele ketting gekocht met een bedel die staat voor deze reis, omdat het tot nu toe al zoveel indruk heeft gemaakt. Het is een bedel met een blauwe sterrennacht en kleine kampeertent. Voor mij staat hij voor de reis en dan met name het hiken door de bossen wat zoveel impact heeft gemaakt.

Nu heb ik iets wat ik voor altijd mee kan nemen, maar ook kan veranderen door de ketting met andere bedels te gebruiken. Heel blij mee!

Jabbawockeez Timeless optreden

Toen we de stad inreden hebben we allerlei billboards zien staan met aankondigingen van grote artiesten als Silk Sonic, Katy Perry, Tyga, Tiësto en nog veel meer. Helaas zijn die allemaal nét na ons verblijf hier, dus daar kunnen we niet naartoe. Maar er is een groep waar we allebei megafan van zijn: Jabbawockeez.

Veel kennen ze niet, maar zij hebben meegedaan aan America’s Best Dance Crew 10 jaar geleden en sinds die tijd volg ik ze al. Het is een dansgroep van 9 dansers en ze hebben allemaal maskers op. Daarmee laten ze zien dat iedereen gelijk is, maar ook dat ze door middel van hun dans en lichaam emoties overbrengen en niet alleen met het gezicht.

Het doet even pijn in de portemonnee, maar we kopen tickets en hebben zelfs twee plekjes op de front row te pakken. En deze show was zó ongelooflijk gaaf. Ik had echt niet voor kunnen stellen hoe het zou zijn, maar het was echt heel dik. Niet alleen de muziek was perfect, maar alles klopte. De outfits, het geluid, de nummers, de dans. Ze deden zelfs oude fragmenten na vanuit de wedstrijd 10 jaar geleden en Jeff en ik herkenden de pasjes.

Ik vond het bijna nog leuker dan een concert omdat het gewoon echt een keer wat anders is. Wel epilepsie rijker en ik heb kapot getrilde trommelvliezen, maar het was het meer dan waard. Had het voor geen goud willen missen!

Helemaal hyped na de show lopen we weer terug het hotel in voor een eerste ronde in het casino. We zijn allebei fan van roulette, dus we planten onszelf bij een grote tafel met een emmer cola (normale glazen doen ze hier niet aan) en hebben ons ruim 2 uur vermaakt met 50 dollar.

We hadden er 95 van gemaakt, maar vervolgens hebben we alles verspeeld in zo’n kast met een grote hendel. Het was gewoon te leuk om aan dat ding te trekken, dus uiteindelijk zijn we een paar uur later met een voldaan gevoel op de kamer beland.

Helemaal gesloopt en vermoeid van alle indrukken, maar nu al zin in morgen! Wát een geweldige stad en wat een heerlijke mensen. Het valt ons echt alles mee hoe lief en vriendelijk iedereen is. Geen gehaast, geen irritaties, maar alles relaxed en vriendelijk. Kunnen we in Nederland nog veel van leren!

Dag 7 Las Vegas

We hadden de wekker dit keer niet gezet, want we waren pas laat op de kamer en behoorlijk moe van alle eerste indrukken van de stad. Zeker als je net uit een rustgevend park komt is het vrij indrukwekkend allemaal.

We werden rond 8 uur wakker en gingen ontbijten bij het Hardrock café. Echt een mega leuke plek met veel te lekker eten. Ik nam een soort warme apfelstrüdel met ijs en Jeff ging voor de burger. Gezond eten kun je dus echt vergeten hier.

We hebben verschillende tentjes gezocht, maar het is gewoon onmogelijk. Overal staan alleen maar vette dingen op het menu in veel te grote porties. Maar goed, lekker is het wel.

The Strip uitspelen

Na het eten willen we de stad verder verkennen en vooral The Strip helemaal uitlopen. Op de kaart is dat niet zo ver, want het is maar één lange weg. Maar we hebben ons behoorlijk vergist in de loopafstand. Al met al hebben we bijna 20.000 stappen gezet die dag en ruim 8 km gewandeld.

We starten in een M&M winkel. En niet zomaar eentje, maar een winkel van maar liefst vier verdiepingen. Alles is er verkrijgbaar en je kunt het zo gek niet bedenken; ze hebben het. Het is vooral voor kinderen een walhalla, maar ze hebben dus een wand met daarop tientallen buizen met M&M’s op kleur. Zo kun je je eigen beker samenstellen.

Vervolgens lopen we via verschillende hotels en casino’s (want die vind je in ieder pand) door naar een andere grote shopping mall. Daar vinden we onder andere een Hagen Dasz winkel waar we het meest lekkere ijsje en milkshake halen.

Blaren ellende en heel veel stappen maken

De blaren zitten er inmiddels al goed op, want ik had mijn echte wandelschoenen in mijn koffer zitten. Die is nog altijd spoorloos, dus ik banjer vrolijk rond op mijn Nikes. Niks mis mee en vooral heel blij dat ik niet met slippers dat vliegtuig in ben gestapt, haha. Maar ze zijn minder goed ingelopen, dus de hakken moeten afzien.

Meteen maar even pleisters gehaald om de terugreis naar het hotel te maken. Daar gaan we namelijk eten bij Dick’s Last resort.

Eten bij Dick’s Last resort

Deze avond gaat absoluut de boeken in. We hebben nog nooit zó hard gelachen tijdens het eten. Met enige regelmaat liepen de tranen over de wangen en we raken er maar niet over uitgesproken.

Dit ‘restaurant’ is namelijk uniek in zijn concept; treating customers like shit. Het eten is overigens echt heel lekker, dus daar is niets over te zeggen. Er staat een dikke wachtrij, maar omdat we met zijn tweeën zijn mogen we een plekje nemen aan de bar.

Binnen is de chaos al losgebarsten. Wanneer je hier eet, lopen er een stuk of drie mannen rond die met iedereen zitten te geinen. Ze gaan gesprekken aan, leren je kennen en zijn vooral alleen maar aan het dollen. Iedereen krijgt vervolgens een soort koksmuts op zijn of haar hoofd met een slechte grap of opmerking op die zak.

Je ziet hem zelf eerst nog niet, want een van de werknemers zet hem op je hoofd, zodat eerst je partner of vriend hem ziet. We hebben eerst al 10 minuten de slappe lach gehad door rond te kijken en te zien waar anderen mee op hun hoofd zaten.

Het is zo hilarisch om te zien.

Naast ons zat een gezin te eten waarvan de man al iets aan de kalende kant was. Hij kreeg vervolgens een muts op met: ‘Too much Viagra makes me go bald’. Het kind ernaast had een muts met ‘I’ll twerk for a happy meal’ en de moeder had een muts met ‘The one time I didn’t swallow ->’ Met een pijl die naar het kind wees.

Het is zo hard, maar zó ontzettend grappig.

Er zat ook een groep meiden naast ons die onder andere een muts op had met ‘My legs spread faster than Covid’ en haar vriendin ernaast had een muts met ‘Wiener garage’. De derde vriendin aan tafel had ‘Been on more wieners than Heinz ketchup’.

Verderop zat een koppel waarbij de man een muts had met ‘Ssst, she still thinks I’m straight’, de vrouw had ‘Yes, I’m as easy as I look’.

Te grappig. Ik kreeg ‘Red in the head, fire in the hole’ en Jeff was de uitverkorene voor ‘I’ve taken more packages in the rear than FedEx’.

Toen we een cocktail hadden gekregen en netjes ‘Thank you’ zeiden, kregen we een ‘fuck you too’ terug en zo kan ik nog wel even doorgaan. Je moet het echt een keer meemaken, het is te hilarisch en gegarandeerd een heerlijke avond uit.

Ronde twee in het casino

Met een volle buik rollen we vervolgens weer het casino in om nog wat geld te verbrassen aan mooie lichtgevende knopjes. Het was een fantastische dag waarop we veel hebben gedaan en gezien.

Alle mensen zijn zo vriendelijk en open. We hebben ook in het casino weer allerlei mensen gesproken en toffe verhalen gehoord van andere reizigers. Het blijft een beetje onwerkelijke hoe iedereen hier ontspannen en beleefd is. Dat hebben we dan toch echt wel gemist in Nederland.

Jeff heeft een van de fiches bij het pokeren meegenomen als aandenken en we gaan redelijk op tijd naar bed rond 23.30.

Morgen staat er weer een national park op het programma, dus de voetjes moeten nog even alle rust krijgen die we mee kunnen pakken!

Dag 8 Zion National park

Het is zo ver, we gaan weer terug de National Parks in! Heel veel zin in, want na de mega stad Las Vegas en alle drukte, heb ik wel zin in rust en uitgestrekte valleien.

Dat is het mooie van deze reis, we zien zoveel uiteenlopende landschappen, culturen en klimaten. Het is echt maar een paar uur rijden en het is weer totaal anders. Maar één ding komen ze wel allemaal overeen en dat is de super vriendelijke mensen en ontspannen vibe.

Vandaag staat Zion Park op de planning. Wat niet alleen heel mooi beloofd te worden, het is ook wel fijn om maar één ding op de planning te hebben. Alleen dit park met een paar hikes en uitzichtpunten, en verder niets. Lekker ontspannen dagje dus!

De accu’s zijn opgeladen en we hebben een heerlijke nacht gehad in Las Vegas. Die bedden en de kamer waren heerlijk luxe, dus dat voel je meteen aan je lijf.

Onweer en flash flood danger

We begonnen aan de reis van 3 uur. Bij de Walmart hebben we nog wat broodjes en drinken gehaald (ze hebben hier dus ongeveer 100 soorten OREO waar ik maar niet op uitgekeken raak).

En terwijl we rijden zien we in de verte al wat wolken verschijnen. Naarmate we verder komen worden die steeds donkerder, tot het echt een gesloten wolkendek is waar het flink afkoelt. Wel lekker, want met het hiken kun je maar beter net iets kouder weer hebben, dan dat je heel veel zweet en last hebt van de hitte.

Ongeveer een half uur voor we aankwamen kregen we nog een extra warning erbij: een nationale Alert voor flash floods. Ik moest even opzoeken wat dat nu weer was, maar dat is niet mis. Flash floods ontstaan bij spontane regenval en veroorzaken kleine stromingen water van bovenaf.

Lijkt heel onschuldig en klein. Maar het voelt als een lawine en is het meest dodelijke in deze omgeving.

Het advies is om de bergen niet in te gaan en op te passen voor doorbraken. Zion Park bestaat uit een soort rode klei. Als het warm is, is het net paprikapoeder waar je op loopt, maar met de regen is dat dus echt spekglad.

En lucky me: mijn goede wandelschoenen zitten in mijn nog altijd missende koffer. Dus ik moet op mijn Nikes de bergen door glibberen. Geen goed idee. Maar hup, daar gingen we. We zijn maar één dag in dit park, dus we maken er maar het beste van.

Ik moet zeggen; het was behoorlijk spannend. In Nederland ben ik namelijk al bang voor onweer (tenzij ik lekker knus binnen zit), maar als je daar tussen de enorme bergen de onweer hoort, dan trilt meer dan alleen de grond kan ik je vertellen.

We zagen enorme lichtflitsen over de toppen van de berg schieten en twijfelden wat te doen. We werden toch wat zenuwachtig en waren inmiddels natgeregend, dus we besloten de Shuttle terug naar het visitors centre te pakken. Daar waren alle andere verzopen katjes inmiddels ook verzameld, dus dat zorgde meteen voor een band.

Poging twee door het park

Na ongeveer 20 minuten sloeg het totaal om. Als een blad aan de boom. De zon brak door, vogels kwamen tevoorschijn en iedereen ging weer op pad. Het mooie van Zion is dat ze 9 stops hebben waar ze gratis met een busje langsrijden. Ieder kwartier ongeveer komt er een busje met een ranger die je onderweg ook nog eens wat vertelt over het uitzicht.

Drie stops waren afgesloten, want die waren door de flash floods onbegaanbaar of te gevaarlijk geworden. We hebben van dichtbij kunnen zien wat het doet, want wat eerst een kabbelend beekje aan de zijkant van de weg was, was nu ineens een stromende rivier waar rotsen, takken en stenen in meegenomen werden.

Dan zie je pas wat het geweld van water is. En hoe je daar niets tegenin brengt.

Emerald waterfalls & Angel’s Landing

Wij hebben twee trails gedaan: Emerald waterfalls en Angel’s landing. Er zijn er meer, maar met name Angel’s Landing is heel lang: 4 tot 5 uur. Dus we gingen voor de mooiste en grootste hike, plus een kleinere.

De Waterfalls zijn heel mooi en cool, want je kan erachter langs lopen. Niet per se handig hoor, want je wordt zeiknat en ondergespat met modder en zand. Aangezien we daarna nog een andere hike gingen doen hebben we dat dus maar gelaten. Maar het uitzicht was fantastisch.

In plaats daarvan gingen we door naar Angel’s Landing en boy. Hier zijn we nog steeds niet over uitgesproken. Deze hike was zwaar. Maar echt. Onderweg kwamen we iemand tegen die onwel was geworden en dat komt door verschillende dingen.

Allereerst is het lang en freaking stijl. Dus volle bak bovenbeenspieren en kuiten aanspannen. Maar daarnaast ga je enorm snel omhoog, waardoor je last kan krijgen van de druk. Ik had dat ook en raakte vrij snel buiten adem. Het voordeel is wel dat er genoeg rustplaatsen zijn, dus je kan er prima een paar uur extra over doen als je wil. Als je maar genoeg water bij je hebt.

Wij hadden dat gelukkig, maar ook wij hadden het echt nodig om tussendoor even wat suikers naar binnen te werken om helder en energiek te blijven. Bovendien was het klimaat door de eerdere regen vrij benauwd en vochtig, waardoor je binnen een uur al een liter zweet kwijt bent.

Maar oh sweet Lord, dat was het waard.

Je start aan de onderkant van de vallei en je klimt honderden meters naar boven tot een heel leip uitzichtpunt over de complete vallei. Het is echt niet in woorden en zelfs beelden uit te leggen hoe groot het is. We hebben met open mond staan kijken en gewoon een half uur zitten genieten. De zon die steeds meer doorkwam, de regen die we in de verte nog zagen en daardoor regenbogen creëerde. Het is echt meer dan een sprookje.

Wel een vermoeiend sprookje, want deze verlepte prinses kwam uitgeblust en doodop beneden aan. Maar prima, totally worth it.

Voetjes omhoog en badderen maar

We hadden allebei vermoeide voeten van de klim, dus in de avond hebben we lekker genoten van een heerlijk bad. Dat kunnen de pootjes wel gebruiken, want morgen is het weer feest. Dan gaan we naar Bryce canyon!

PS: onderweg in de canyon hebben we een aantal mega lieve en leuke mensen ontmoet. We zaten in de bus met een Canadese familie die een Amazon depot hebben. Die zijn binnen dus. We hebben uren gepraat over ecommerce, webshops, ontwikkelingen en reizen. Super gaaf om te zien dat je overal mensen vindt in je eigen werkveld en meteen een fijne klik hebt. Daar gaan we contact mee houden!

Dag 9 Bryce Canyon

Bryce canyon! Vandaag hebben we weer een National park voor de boeg, maar dit keer een iets kleinere. Althans, minder vermoeiend, want hier heb je meer hikes die wat laagdrempeliger zijn. Maar niet minder mooi, want als we de foto’s mogen geloven zijn de uitzichten hier nog indrukwekkender.

Bryce staat om een aantal dingen bekend:

• De uitzichten over de uitgeslepen rotsen
• De pikzwarte nachten
• Wildlife als herten en eekhoorns
• Uitzichten tot zo ver het oog rijkt

We hebben ze allemaal gezien en het was (again) veel meer dan we hadden verwacht.

Met de auto door Bryce canyon

In tegenstelling tot Zion park, mogen we nu met de auto door het park rijden. Wat meteen een stuk comfortabeler is, want je hebt lekker eten en drinken bij de hand, zonder dat je dat in een rugtas mee moet sjouwen.

Onderweg zijn we nog even gestopt bij Walmart voor wat nieuwe broodjes en koekjes én ik heb een 400ml blik van Starbucks gehaald met vanilla smaak. Nog nooit gehad, dus ik ben heel benieuwd. De verwachting is dat ik straks als een soort Flash die berg op jank. Zonder te hijgen.

Het weer is ook een stuk beter, maar wel koel. Het is zo’n 25 graden met een zonnetje. Insmeren doen we daarom niet (krijg ik later spijt van), en we gaan lekker de hort op. Er zijn niet zo zeer hikes die we per se willen doen, maar we willen in ieder geval naar Fairyland (die naam kan niet toepasselijker zijn) en natuurlijk alle uitzichtpunten tussendoor bekijken.

Herten spotten en eekhoorns bewonderen

Wanneer je uit Zion komt, is de landschap weer helemaal anders. Bryce vind ik weer veel meer op Yosemite lijken qua bomen, maar dan wel weer met de rode rotsen uit Zion. Onderweg naar de bergen rijden we door valleien vol herten en kleine diertjes als eekhoorns.

We hebben vooral heel veel reeën gezien en eekhoorns gezien. Al hebben we onderweg bij een grote steen ook een vogelspin gezien. Ik weet niet precies welke soort, maar in ieder geval een grote harige zwarte spin.

Bij Bryce hebben we uitzichten gezien waar we nog steeds van moeten bijkomen. We klommen door naar ruim 9000 feet en hebben daar een hike genomen bij Fairyland. Je loopt daar via de rotsen over de vallei heen en dat geeft echt spectaculaire uitzichten. Ik heb heel veel foto’s gemaakt, maar het is echt niet vast te leggen hoe groots en ontastbaar het is.

Fairyland vond ik by far het mooist omdat het ook het hoogste punt is. Dus dat is een absolute aanrader. Al moet je geen hoogtevrees of bibberende benen hebben, want het was wel echt gevaarlijk. Er is geen enkele bescherming, de paden zijn smal en als je eenmaal glijdt, dan glij je zo honderden meters naar beneden op de rotsen.

Nadat we alle uitzichtpunten hebben gehad, gaan we terug naar het startpunt, want daar hebben ze een mega mooie en grote souvenir winkel. We hebben een aantal hele leuke dingen gehaald als aandenken en gaan dan onderweg naar ons hotel.

Hotel by de canyon met cowboys

Het hotel is een stuk beter dan die in Zion. Daar was het bed nogal gammel en dun, waardoor we snel van elkaar wakker worden. Hier in Bryce is dat omgekeerde wereld. We kijken uit op een meer, waar mensen gezellig rondom een kampvuur zitten en we hebben een ruime kamer met een fijn bed.

We dumpen onze spullen en gaan lekker eten bij een lokaal restaurant. En verrek, daar komen we de eerste echte cowboys tegen. Met hoed en riem en al.

Buikje rond en de voetjes omhoog. Nu tijd om goed uit te rusten, want morgen gaan we vroeg op pad naar de volgende plek: Page! Hier gaan we onder andere de Antilope trail doen en nog veel meer. De accu’s van de camera zijn opgeladen. Dus kom maar op. We hebben er zin in!

Dag 10 Lake Powell

Vandaag gaan we naar Page en daar blijven we twee dagen. Dat ligt in Arizona en daar is niet per se heel veel te doen. Het beloven wat rustigere dagen te worden en daar hebben we wel zin in. Afgelopen dagen hebben we heel veel gelopen, dus nu gaan we wat meer ontspannen.

Ik had gister een klein foutje gemaakt door cola te drinken bij het avondeten. Gevolg was dat ik tot 4 uur ’s nachts een sugarrush had en niet kon slapen. En als ik niet slaap, dan slaapt Jeff natuurlijk ook niet, haha. Het liefst had ik de laptop gepakt, want er kwamen allerlei goede ideeën binnen, maar in plaats daarvan ben ik maar gaan lezen tot mijn ogen moe werden.

Dat liet nog even op zich wachten, maar gelukkig was het een goed boek. Die was meteen voor de helft uit.

Horseshoe bend

We starten de dag met een wandeling naar the Horseshoe bend. Dit is een reusachtige rots in (verrassend) de vorm van een paardenhoef. We hadden het al op alle flyers gezien, dus we waren benieuwd wat er in het echt van overeind bleef.

Het is wel echt geldklopperij trouwens, want iedereen moet bij toegang $10 betalen. Vervolgens is het ongeveer 1 kilometer wandelen over een zandvlakte en dan kom je aan bij het uitkijkpunt. Niemand hoeft daar iets voor te doen en er wordt ook niets onderhouden. Geen rangers en geen shops of iets. Dus die fees bij de toegang zijn echt onnodig, maar goed. Daar doe je niet zo veel aan.

We hebben een aantal hele mooie foto’s gemaakt en dan gaan we ook meteen weer terug naar de auto. Het is goed warm al dus we willen snel door naar de volgende activiteit. Wel grappig dat we andere mensen hoorden puffen en zuchten om de hitte en wij allebei dachten: je moet eens naar Death valley gaan, dát is pas heet.

Zet alles wel weer lekker in perspectief.

Kajakken op de Colorado river

We hebben zin om lekker af te koelen en dat kan beneden bij the horseshoe bend. Daar kun je namelijk kajakken huren en lekker rond paddelen. Kost ook weer $80, maar dan kun je tot 18.00 kajakken. Het was nog best zwaar, want het eerste stuk moesten we tegen de stroming in.

Als we maar even stopten met paddelen gingen we meteen achteruit, dus het was echt een serieuze workout. Maar als je eenmaal omdraait en teruggaat? Dan is het alleen maar een kwestie van de pootjes omhoog en je mee laten voeren door de stroming. Maximaal genieten dus!

Ik hou sowieso heel veel van zwemmen en water. Dat gekabbel en deinzen op de rivier was zo ontspannen en rustgevend. De roofvogels vlogen boven ons en in de valleien liepen wilde paarden. Ook onderweg was er dus echt genoeg om naar te kijken!

Zwemmen bij Marriott

We hebben een heerlijk zwembad en bubbelbad bij het hotel waar maar een paar andere mensen zijn. Dus om de dag af te sluiten neem ik een heerlijk verfrissende duik in het zwembad. Jeff gaat nog even de golfbaan op om een paar balletjes te slaan.

Mijn koffer is nog altijd zoek en inmiddels heeft KLM laten weten dat ze hem niet meer kunnen versturen. Waarom? Geen idee, maar het lijkt er niet op dat ze moeite willen doen. Mijn bikini zat alleen ook in die koffer… ik vind het echt zonde om daar iets nieuws voor te kopen, dus ik ben maar gewoon in een nieuw setje van Victoria Secret gaan zwemmen. Leek net echt.

De KLM-situatie wordt inmiddels wel echt vervelend. Zo’n koffer kwijtraken is overmacht, maar je verwacht dan wel dat ze moeite doen om het voor je op te lossen. In plaats daarvan trekken ze gewoon hun handen ervan af. We hebben onze reis geboekt via een fysiek TUI-kantoor, dus via die mensen proberen we het nu alsnog voor elkaar te krijgen.

We kunnen voor nu niets meer doen dan maximaal van de vakantie genieten en al dit gedoe maar zien wanneer we weer in Nederland zijn!

Antelope canyon en flash floods

We hadden het eerder in de week al een paar keer gehoord, maar er is de laatste tijd steeds meer kans op een flash flood in de canyons. Dat wil zeggen dat er door regen ineens zoveel water op het land komt, dat het niet afgevoerd kan worden.

De grond is hier zo droog dat het te vergelijken is met een druppel water op de woestijn. Dat rolt gewoon naar beneden en wordt niet opgenomen. Datzelfde gebeurt met zo’n flood. De Antelope canyon is de meest populaire ‘attractie’ hier en je mag er ook niet zonder gids naar binnen.

Helaas is er de afgelopen vier dagen te veel regen gevallen (vannacht gaat het ook regenen), waardoor de trails niet meer veilig zijn. Je moet namelijk wel echt klimmen, dus dat risico wil je niet nemen natuurlijk. We gaan morgen kijken of we op een andere plek nog wel naar binnen kunnen, maar anders moeten we die helaas overslaan en gaan we er een ontspannen dag bij het zwembad van maken.

Ik moet zeggen dat ik in beide opties heel veel zin heb, dus het is mij om het even. Ik hoop de strepen in de canyons nog te zien, maar we hebben al zo veel leipe uitzichten gehad dat ik het niet erg vind om deze te skippen. Er is zo veel moois hier!

Dag 11 Antelope canyon

Vannacht werden we wakker van de regen, dus dat belooft niet veel goeds. De afgelopen dagen zijn ze bezig geweest met de Antelope canyon leeghalen, maar dat is een beetje dweilen met de kraan open op deze manier.

We krijgen dan ook een paar uur later het nieuws dat de tour niet door kan gaan vanwege het weer. Aan de ene kant heel erg balen, want het is eigenlijk het enige echt unieke aan Page om te zien, maar aan de andere kant horen we er ook hele gemengde verhalen over.

Je betaalt minimaal €80 per persoon voor maar 1 uur, terwijl je als een soort clubje vee door de canyon heen wordt geleid. Voelt niet heel avontuurlijk of vrij zoals we dat de afgelopen dagen hebben ervaren bij de andere canyons.

Maar dat betekent ook dat onze dag ineens helemaal vrij is. En in Page is er dus écht bar weinig te doen. Dus we gaan maar een rondje rijden om te zien of we ergens naar binnen kunnen of wat kunnen doen.

En dat duurt niet lang, of Jeff zijn ogen beginnen te twinkelen: Indoor shooting experience – Gunfighter

Schieten op een indoor schietbaan

We hadden voordat we naar Amerika gingen uitgezocht dat hij in Phoenix kon gaan schieten, maar goed. We hebben een dag ‘over’ en weinig te doen, dus dat kunnen we net zo goed opschuiven.

Toen we naar binnen gingen zagen we wanden volhangen met verschillende geweren en we hoorden de doffe klappen van schoten in de ruimte naast ons. Behoorlijk indrukwekkend en ook een stuk harder dan ik had verwacht.

Er komt een vriendelijke man naar ons toe die hier instructeur is en die de verschillende pakketten uitlegt. Blijkt dat het ook nog eens een stuk goedkoper is dan in Phoenix, dus het moest maar zo zijn. Hij kiest een pakket waarbij hij mag schieten met een short range sniper, een M4 en een Glock.

We krijgen oorbeschermers en een bril op en mogen naar binnen. Het is een kleine lange ruimte met aan het eind het welbekende vel met de target. Jeff is ongeveer een half uur bezig geweest met het schieten, dat vliegt echt voorbij. Maar het was wel echt heel tof.

De instructeur helpt je heel goed en houdt alles heel goed in de gaten. Daarnaast vertelt hij ook wanneer het wordt gebruikt en waarom een terugslag zwaarder of lichter is bijvoorbeeld. Zeker een aanrader!

Uitrusten bij het zwembad

Na het schieten was het tijd voor ontspanning en een echt vakantiegevoel, dus we zijn lekker naar het zwembad in het hotel gegaan. Die hadden we helemaal voor onszelf, dus dat was echt heerlijk. Morgen gaan we naar Monument Valley, dus vandaag nemen we het er nog even van dat we een rustige dag hebben gehad.

Ik had nog een boek uit te lezen, dus dat heb ik hier meteen maar even gedaan. Normaal gesproken lees ik een boek per week ongeveer, maar hier is daar echt geen tijd voor. We hebben zoveel te doen dat we bij thuiskomst normaal gesproken ook echt moe zijn.

Dus ik heb er maar even een inhaalslag van gemaakt en heb in ieder geval 1 boek nu uitgelezen. Ik heb nog eentje mee van Karin Slaughter: Gewetenloos. Zij is mijn absolute favoriet als het aankomt op thrillers, dus daar verheug ik me nu al op.

PS: normaal gesproken neem ik ook altijd een ontwikkelingsboek mee op vakantie. Ik heb een blog geschreven met de beste online marketing boeken, mocht je inspiratie zoeken!

Dag 12 Monument valley

Tijd om weer in te pakken bij het Marriot hotel en afscheid te nemen van Page, want we gaan naar Monument Valley. Ik heb wel weer zin in een nieuw park en mooie uitzichtpunten. Ik weet niet zo goed wat te verwachten, behalve dat we nu echt het Indianengebied in gaan.

Online zien we dat het vooral echt om de rooie rotsen is te doen en dat dat ook echt het hoogtepunt is. Verder dan dat is er niet zo veel te doen, dus ik ben heel benieuwd.

We starten de dag zoals altijd: ijs zoeken voor de koelbox en flesjes water verzamelen. Vervolgens gaan we naar het park en daar mogen we $8 per persoon betalen om naar binnen te mogen. Voelt een beetje zuur, want we hebben al een annual pas voor alle parken. Maar deze valt daar natuurlijk weer net buiten.

Sowieso vallen de kosten hier in Amerika behoorlijk tegen. Het eerste deel van de reis konden we heel goed alles zelf betreden en daardoor heb je de vrijheid en geen extra kosten, maar hoe verder we naar het Oosten gaan, hoe vaker we een soort toll moeten betalen. Het was bij de Antelope bijvoorbeeld ook echt niet mogelijk om zonder tour guide naar binnen te gaan, maar dat betekent dat je per persoon minimaal €80 betaalt voor maar 1,5 uur.

Monument Valley en alle uitzichten

Er komt geen hike aan te pas en je kunt alles met de auto zien, maar mooi was het wel! Wel warm overigens, dus het was ook echt niet lekker om te gaan wandelen. We hebben vanuit de auto alle uitzichten gezien en veel mooie foto’s gemaakt. Met ongeveer 2 uur waren we er wel doorheen en hadden we hetzelfde als gister: wat gaan we nu doen?

Tussendoor kun je wel overal paarden zien en er zijn talloze giftshops met (dezelfde) dromenvangers. De uitzichten waren wel echt bewonderenswaardig, maar niet mooier dan wat we al hebben gezien.

Ik denk sowieso dat dat wel een valkuil is. We hebben eigenlijk de mooiste parken op het begin al gehad (Yosemite, Zion, Bryce) en daardoor zijn we wel een beetje verwend. Ik ben daarom heel benieuwd hoe de Grand canyon gaat zijn en hoe dat is in vergelijking met de eerdere parken!

Ontspannen en klaarmaken

We zijn daarom teruggegaan naar ons hotel en zijn bij het zwembad nog even gaan chillen. Dit is het eerste hotel waar we niet echt enthousiast over zijn, maar dat heeft ook met de plaats te maken. Hier is dus écht geen reet te doen.

Sterker nog, het voelt alsof we een jaar terug in de tijd zijn gegaan. Ze hebben alleen een McDonald’s en Taco Bell en that’s it. Gezond eten was al lastig, maar hier is het echt onmogelijk. Bovendien rookt iedereen (ook in het hotel en op de kamers) en internet is hier nog maar net aangelegd.

En het grootste nadeel: hier is iedereen nog in angst voor Corona. Had ik niet verwacht, maar er hangen hier zelfs borden dat je twee(!) mondmaskers over elkaar moet dragen om verspreiding te voorkomen. Complete madness, maar goed. We hebben het ermee te doen.

Wel even goed voor een detox, maar we vervelen ons daardoor wel een beetje. Die tijd hadden we dan liever nog extra gespendeerd in Yosemite of Las Vegas – de hoogtepunten tot nu toe. Maar dat weet je niet van tevoren natuurlijk.

Vandaag sluiten we ontspannen af en maken we ons klaar voor morgen, want dan gaan we naar de Grand canyon! Heel benieuwd hoe dat gaat zijn. We hebben een vlucht geboekt en moeten daarom vroeg in de auto. Wat alleen maar positief is, want we zijn wel klaar met deze lege plaats!

Dag 13 Grand canyon

Om 7 uur uit de veren, want we moeten 2,5 uur rijden naar de Grand canyon! Echt heel veel zin in. We gaan namelijk om 11 uur vliegen over de Grand canyon en daarna hebben we de dag vrij om te besteden aan trails en uitzichten.

Monument valley was ook een National park, maar die was dan wel echt heel erg klein vergeleken met Yosemite en de andere. Het viel niet per se tegen, maar het was niet heel bijzonder of indrukwekkend. Ik denk dat we daarin echt wel een beetje verwend zijn met de eerdere parken.

Maar als we de verhalen mogen geloven, dan moet vandaag enorm indrukwekkend worden.

Vliegen over de canyon

We hebben even getwijfeld of we dit wel moesten doen, want het is €180 per persoon, maar we hebben het toch maar gedaan. En boy, wat was dat een goede keus. Bij binnenkomst word je gewogen en op basis daarvan krijg je een plek in het vliegtuig voor het juiste We zaten op de eerste rij direct achter de piloten en zaten naast een groot raam. Perfect voor een mooi uitzicht.

Je krijgt een koptelefoon op waar een verhaal wordt verteld met allerlei leuke weetjes over de canyon. Super interessant en het geeft veel meer context bij dit reusachtige wereldwonder.

We hebben allebei in stilte naar buiten zitten staren en af en toe vol ongeloof naar elkaar gekeken. Wát is het bizar groot, indrukwekkend en immens ongrijpbaar. Pas als je dit hebt gezien, geloof je hoe groot het echt is.

Ik heb talloze foto’s gemaakt, maar het voelt allemaal als een belediging aangezien het nooit zo goed op de foto komt als het daadwerkelijk is. Gelukkig staat het allemaal op ons netvlies, dat is het belangrijkste.

Bright Angels landing

Na het vliegen hebben we zin om te wandelen, want we hebben eerst al een paar uur in de auto gezeten en daarna ook nog een uur in een vliegtuig. Tijd om de benen te strekken en te gaan hiken.

Inmiddels is het wel vrij heet, want we zijn rond 13.00 uur bij het startpunt van Bright Angels landing. Er zijn wel meerdere hikes te doen hier in de buurt, maar dit is wat ons betreft de beste en de mooiste.

Maar. Een hele grote maar.

Hij is bizar lang en stijl. Het idee is dat je bovenaan begint en vervolgens een lange afdaling maakt. Dat is nog het makkelijke gedeelte, want daarna begint een tocht naar een plateau. Vanaf daar kun je uitkijken over de gehele Grand canyon van een lager punt. Daardoor zie je dus ook goed wat er beneden allemaal leeft.

Wanneer we starten cirkelen een aantal gieren boven ons hoofd. Gaaf om te zien, maar ook een huiveringwekkende voorbode. Deze vogels zijn echt veel groter dan verwacht en ze zweven echt in cirkels boven je hoofd.

Zodra we ongeveer 1,5 mile hebben gelopen naar beneden, zien we steeds meer mensen totaal uitgeblust langs de kant zitten. Mensen met te weinig water of met heel veel overgewicht en daardoor slecht ter been.

De paden zijn slecht met heel veel losse rotsen en zand. Het maakte me een beetje misselijk bij de gedachte dat hier iedere dag een ezelcolonne langsloopt. Arme beestjes.

Ik probeer dat maar te parkeren en dapper door te lopen. Inmiddels zijn we ook heel veel Nederlanders tegengekomen en vragen we hoe ver het nog is. Naar beneden wandelen gaat namelijk makkelijk, maar wetende dat je dat pokke-eind weer terug omhoog moet is wat het uitdagend maakt.

We komen een zwaar bezweet gezin tegen en vragen naar hoe ver ze zijn geweest en wat ze ervan vonden. De vader was zwaar onder de indruk en vond het het meer dan waard, maar waarschuwde ons wel voor de zware tocht. Zij waren alleen al vier uur onderweg geweest naar beneden. Daarna moet je terug omhoog, dus met pauzes kun je rustig rekenen op vijf a zes uur.

Oftewel: deze trail hebben we op een verkeer moment gestart en hier hadden we eigenlijk de hele dag voor moeten uittrekken.

Aangezien we al ruim een uur onderweg zijn besluiten we vast om te draaien en terug naar boven te gaan. We hebben het uitzicht vanuit het vliegtuig al gezien en zo ver als dat we nu zijn hebben we ook al bizar mooie uitzichten gehad.

We starten de weg terug naar boven en onderweg stoppen we op een stukje schaduw. We gaan heel even zitten om wat te drinken en uit te rusten. Ik hoor wat geritsel en als ik rechts van me kijk zie ik daar een veel te lief eekhoorntje die totaal niet bang is.

Sterker nog, hij komt naast me staan met zijn pootjes omhoog alsof hij wat wil. Jeff vult een flesdopje met wat water, maar daar kijkt hij verder niet naar. Gelukkig hadden we nog wel wat droge, saaie crackers in onze tas. Eigenlijk mag het niet, maar het beestje keek zo hongerig dat we hem iets wilden geven.

Ik voelde me net Sneeuwwitje, want het beestje kwam gewoon naast me zijn koekje oppeuzelen. Veel te schattig. Ik kon hem zelfs aaien, waarschijnlijk waren veel meer mensen in die waterige kraaloogjes getrapt.

Verder met de klim naar boven. Enigszins fit komen we aan. Wel zwaar bezweet van de brandende zon die op onze rug stond, maar ook een voldaan gevoel. Hebben we toch maar even mooi gedaan!

Nu eerst naar ons hotel, want staat zo ongeveer op de rand van de Grand canyon, dan kunnen we daarna de avond nog een plan maken.

Slapen in het bos

We komen aan bij ons hotel en dat is me toch een feestje! Het zijn allemaal hele leuke huisjes in het bos waardoor je het gevoel hebt dat je kampeert, maar dan wel met wat luxe. Wi-Fi is nergens aanwezig, dus je kunt lekker genieten van de natuur en frisse buitenlucht.

Eerst maar wat eten bij de lodge en dan kunnen we in de avond nog op pad. We nemen buiten bij een picknicktafel plaats en genieten van een kleine pizza en nacho’s. Iets gezonders dan dat bestaat hier niet trouwens. Het is óf burgers met patat, of nacho’s en ander vet eten. Wel lekker hoor, maar inmiddels heb ik ook wel echt zin in een frisse salade.

Maar dat komt thuis wel weer. Vanavond willen we nog even de hort op voor een mooie zonsondergang én om wilde Elk’s te vinden. Dat zijn een soort herten, maar dan groter. Het zit tussen de moose van Canada en een Nederlands hert in. Ze zijn serieus heel groot en mooi om te zien, dus daar gaan we naar op zoek.

Koffer update

Tussendoor nog even een update. Vanmorgen was de tag nog steeds niet verschoven (inmiddels 12 dagen later) en ik begin lichte paniek te voelen. Niet omdat ik de koffer niet op tijd krijg – die hoop is al vervlogen – maar omdat ik bang ben dat mijn koffer gaat verdwijnen in de massa en ik hem helemáál niet meer terugkrijg.

Gister hebben we namelijk een mail gehad van KLM die doodleuk vertelde dat ze geen mogelijkheid hebben de koffer door te sturen en dat we hem zelf maar mogen ophalen. Dat wordt hem natuurlijk niet, want we zijn inmiddels al ruim 13 uur rijden weg van San Francisco. Als we nu nog op en neer gaan rijden, dan zijn we zeker twee dagen van onze vakantie kwijt en dat is het niet waard.

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want terwijl we (toevallig) zaten te brainstormen over wat er allemaal in mijn koffer zit en wat ik nieuw moet kopen, wordt Jeff gebeld door het vliegveld. Nota bene 12 dagen later (!) bellen ze met dat ze mijn koffer hebben gevonden en waar die naartoe mag. Ze dringen erop aan dat ze hem het makkelijkst binnen Amerika kunnen versturen, maar die grap kennen we nu wel.

Eerder zouden ze hem namelijk nog naar Las Vegas sturen, maar dat was al mislukt. We vertellen haar dat hij retour moet naar Amsterdam en dat we hem daar zelf wel ophalen. Nadrukkelijk hebben we gevraagd om de verklaringen en bewijzen van het vliegveld. Mocht het weer misgaan, dan kunnen we dat weer verhalen bij de verzekering. Maar goed, we hebben al te veel tijd aan deze onzin verspild, dus dat zien we dan wel bij terugkomst. Nog geen 15 minuten na het gesprek zien we dat mijn AirTag verplaatst! Hoe is het mogelijk… nu heel hard duimen dat het goed gaat en dat we hem inderdaad in Nederland weer treffen.

PS: grappig hoe ik hem dus eigenlijk heel makkelijk heb kunnen vervangen. En hoe weinig we dus eigenlijk nodig hebben om mee op vakantie te gaan.

Freek Vonk expeditie naar een eland

Bepakt met de camera en een paar flesjes water gaan we op zoek naar een Elk. Ze leven hier volle bak in het bos (net als beren en puma’s trouwens), maar zijn relatief makkelijk te vinden. Ze zijn niet bang voor mensen omdat er hier niet gejaagd wordt en zolang je zelf rustig bent kun je rustig kijken.

We zetten de auto stil bij een picknick plek en gaan het bos in. Het wordt wel wat frisser, maar gelukkig had ik een leuke trui gekocht bij Yosemite park als souvenir. Komt die meteen goed van pas.

Het wordt vrij snel donker, dus we hebben ongeveer anderhalf uur om ze te vinden en terug te zijn bij de auto.

Wanneer we het bos in lopen maken we wat markers door blokken hout op de kruising te leggen. Zo kunnen we op de terugweg makkelijk zien waar we naartoe moeten.

We lopen een stuk het pad op en direct zien we overal duidelijke bergen ontlasting en sporen. Die van een hert kun je makkelijk herkennen als kleine hoefafdrukjes, maar die van een Elk zijn anders. Dat zijn twee tenen (zoals van een rendier). Ze zijn ook een stuk groter, dus die hadden we heel snel gevonden.

Vanaf daar besloten we gewoon het spoor te volgen en dat ging rechtstreeks het bos in zonder duidelijk pad. Als een soort Freek en Froukje liepen we zo stil mogelijk, want we kwamen inmiddels verse poep tegen en hele duidelijke voetsporen. Maar er loopt meer in het bos, dus we moeten voorzichtig zijn.

We blijven de sporen volgen tot we op een plek komen waar ze hebben staan ronddraaien om te eten. Na goed zoeken vinden we via welke route ze door zijn gelopen, maar daar moeten we een keus maken. Als we verder gaan, dan zijn we niet meer voor het donker bij de auto en dat is onverantwoord. Maar iets in mij wil heel graag verder zoeken, want we zijn super dichtbij.

De sporen zijn vers en we hebben meerdere keren duidelijk takken horen kraken in de buurt van ons. Het nadeel is alleen dat het zó dichtbegroeid is, dat we ook niet verder kunnen kijken. Maar het wordt gevaarlijk als we nu verdwalen, dus – verstandig als we zijn – draaien we om en gaan op zoek naar het pad om terug naar de auto te wandelen.

Het is even zoeken, want we zijn behoorlijk afgedwaald, maar uiteindelijk zien we in de verte weer het pad. Wanneer we er bijna zijn schrik ik me ineens rot, want links van ons ligt een enorm schedel van een Elk of een groot hert dat een gewei had.

Het voelt een beetje spooky, want het hele karkas is weg, dus we zetten snel de pas erin om terug te gaan naar de auto. Bovendien is het nu al echt schemerig, dus we hebben een kwartier voor het echt pikkedonker is.

En dan… vlak voor we bij de auto zijn stopt Jeff ineens en bots ik tegen hem aan.

Hij wijst rechts van me en zet grote ogen op. Ik draai me langzaam om en ja hoor. Drie enorme Elk’s staan daar te grazen. Eentje merkt ons op en blijft alleen kijken. We lopen langzaam voorbij, maar voelen ons tegelijk niet meer op ons gemak. Van zo dichtbij zie je pas hoe groot ze eigenlijk zijn.

Bovendien staat er (nadat we goed keken) een kleintje in het midden en ik weet niet hoe beschermend ze zijn, dus laten we daar maar geen gok op nemen.

We lopen snel door naar de auto als ik links van me ineens een bries hoor en takken kraken. Ik ben echt zo blind als een mol als het donker is, dus ik zie niet meteen wat er staat. Terwijl ik dat probeer te ontcijferen trekt Jeff me aan mijn arm snel het bos uit naar de auto. Bleek dat er een groep van nog eens vijf recht op me af kwam wandelen.

Ze zijn volgens mij totaal niet agressief en er was niks aan de hand, maar we stonden wel ineens in het midden van de groep in het holst van de nacht. Niet superhandig, maar wel echt heel vet!

Ik heb een nachtvisie op mijn camera, dus daarmee kon ik van een afstandje nog eens goed kijken naar ze en wauw. Wat zijn die dieren indrukwekkend groot zeg. De expeditie was zeer geslaagd!

Nu lekker naar bed in ons boshuisje, want morgen gaan we naar Bearizona. Een soort Beekse Bergen, maar dan in Amerika met onder andere beren en jaguars. Na Yosemite is dit absoluut mijn favoriete dag. De bossen bij Grand canyon zijn groter dan groots en je krijgt hier echt weer de vibe van de wildernis.

En ik heb een eekhoorn geaaid. Ik bedoel; wat wil een mens nog meer?

Dag 14 Sedona

Vandaag slapen we eerst rustig uit, want we hebben gister een enerverende dag gehad. Het bed is prima, maar de airco stond wat te heftig, waardoor we het behoorlijk koud hadden vannacht. En als je eenmaal koud wakker wordt, dan is het drama om weer lekker ontspannen in slaap te vallen.

Dus we gaan er redelijk op tijd uit (8 uur) en maken ons klaar voor de reis. Ijs halen voor de koelbox, een lekker ontbijtje bij het centrum en dan door. Onderweg stoppen we nog bij een aantal mooie uitzichtpunten om voor de laatste keer nog te genieten van de Grand canyon.

Het staat op ons netvlies, maar ik zou dus echt uren kunnen blijven turen naar die canyons. Het is gewoon niet uit te leggen hoe groot en mooi het is. Iedere keer als je langer kijkt blijf je weer nieuwe dingen ontdekken namelijk.

Bearizona

Vandaag hebben we op de planning een rit naar Sedona, maar onderweg treffen we daar een heel mooi wildlife park aan: Bearizona. Is te vergelijken met Beekse Bergen, want je kunt er zowel doorheen rijden als een gedeelte lopen. Heel veel zin in, want hier kunnen we onder andere beren zien en een jaguar.

Dat zijn de dieren die we hier ook in het wild hebben lopen, maar die we (gelukkig) nog niet zijn tegengekomen. Wel leuk om het af te kunnen ronden met die dieren in Amerika. Het park is verrassend goed onderhouden en met een uur ben je wel door het autogedeelte heen. We hebben vooral heel veel beren gezien en ook de elanden met grote geweien.

Die laatste hadden wij de dag ervoor in het wild gevonden, maar nu konden we ze rustig van dichtbij bekijken. En mensen, wat een groot gewei hebben die dieren zeg. Gaaf om dat nu goed te kunnen zien, zonder onszelf in gevaar te brengen.

De Grizzly’s waren vooral in het water te vinden, wat ook wel heel leuk was om te zien. Lekker waterpret met takken en je kon zien dat de dieren ontspannen waren. Het park is niet heel groot, dus je gaat er vrij snel doorheen, maar de dieren zijn mooi!

Bij de gift shop hebben we ieder nog een kleinigheidje gehaald ter herinnering en dan is het alweer tijd om de reis verder voort te zetten naar Sedona!

Detour Sedona naar een waterpark

Ik heb onwijs veel zin in Sedona, want ik heb daar online al heel veel over gelezen en gezien bij andere influencers. In plaats van de rechtstreekse route gaan we daarom voor een kleine detour. In plaats van dat we de snelweg nemen, gaan we door Oak creek, een mooi park. Toch een stuk leuker om naar te kijken dan die lange saaie snelwegen.

En dat was een uitstekende keus.

Niet alleen doen de bossen ons echt weer denken aan Yosemite, we kwamen ook een spontane zwemplaats tegen. Niet zomaar eentje, maar een soort Center parcs, maar dan in real life. In de rotsen was een soort stroomversnelling ontstaan met allerlei kleine beekjes en stroompjes.

Rock Slide River, heet het.

Tientallen mensen zwommen hier in het ondiepe water en genoten van het super heldere (maar wel koude) bergwater. We hadden geen zwemkleding, maar we hebben een handdoek gekocht bij het shopje – zo’n lekkere rip off waar je veel te veel voor betaalt, maar je hebt geen keus dus je doet het toch maar – en zijn vervolgens in ons ondergoed het water in gegaan.

Het was echt heerlijk. Super lekker fris en gezellig, want er waren heel veel gezinnen die genoten van een verkoeling onder de hete zon. Nadat we zijn opgedroogd hebben we nog een kleine wandeling gemaakt naar boven, want ook daar kon je heerlijk genieten van een open veld tussen de bergen. Lekker idyllisch.

Wat vooral leuk is aan deze reis, is dat je eigenlijk niet zo heel veel hoeft voor te bereiden. Want waar je ook komt: overal hebben ze mooie plekken die je kunt zien of routes om te ontdekken. Wat je ook zoekt, het is er allemaal te vinden zonder veel moeite.

Uitzichtpunt dankzij hotelmanager

Na het zwemmen willen we eerst een douche nemen in het hotel, maar daarna willen we wel de hort op. We hebben al mega veel gedaan vandaag, maar Sedona is te mooi om daar kansen te laten liggen. Michael – de hotelmanager – had voor ons een aantal tips, waaronder een uitzichtpunt dat onder toeristen niet bekend is.

We moesten de auto op een afgelegen plek neerzetten en vervolgens nog ongeveer een kilometer lopen. Dan kom je bij een stromende beek uit en daar schijnt iets bijzonders te gebeuren. Tijdens golden hour (is iedere dag tussen 19.00 en 20.00) gaat de zon onder en dan komt de zon te staan op de hoge rotsen. Die veranderen dan naar vuurrood en dat is echt een heel bijzonder fenomeen.

We lopen naar de plek en het was even zoeken, maar uiteindelijk komen we aan. En ik zeg je eerlijk: ik heb met mijn mond vol tanden gestaan.

Steeds als ik denk dat het echt niet meer mooier kan, weet dit land me toch weer te verbazen. Iedere staat heeft zo zijn eigen schoonheden, maar we dachten na de Grand canyon toch wel alles gezien te hebben. Maar sunset in Sedona is echt weer een geval apart. Ongelooflijk, maar zo dankbaar dat we dit zo mogen aanschouwen.

Fancy uiteten bij Italiaan

Tijdens de hele vakantie hebben we vooral makkelijk gegeten. Voor het ontbijt en lunch hebben we vaak bij een Walmart broodjes en eigen beleg gehaald, maar voor het avondeten was er gewoon geen keus. Overal is het vette burgers, pizza of Mexicaans. We waren er allebei wel een beetje klaar mee, dus we wilden dit keer genieten van een voedzame maaltijd aan een mooi gedekte tafel.

We gingen eten bij Cucina Rustica op aanbevelen van Michael, de hotel manager. We hebben allebei nog nooit zo’n vriendelijke man ontmoet die het liefst de hele dag door verhalen vertelt aan zijn gasten. Hij is de hele wereld over geweest en heeft duizenden kilometers gehiked. Hij kan ons daarom precies vertellen waar we moeten zijn voor de mooiste plekjes van het land en om goed te eten.

En hij had inderdaad gelijk. Niet alleen over de hikes en uitzichtpunten, maar ook over het eten. Het was voortreffelijk en we hebben allebei echt genoten van het gevoel even in de watten te worden gelegd. Wat ook leuk is; het koppel naast ons was een stuk ouder en de man was 70 geworden.

We kregen spontaan allemaal foto’s te zien en verhalen werden gedeeld. Eén van de mooiste dingen tot nu toe aan Amerika is toch wel de gastvrijheid en vriendelijkheid van de mensen. Ze horen uiteraard dat we niet van hier zijn, maar ze willen graag vertellen over hun land en zijn benieuwd naar onze ervaringen en verhalen. Het is echt veel meer ontspannen dan verwacht en dat heeft me echt positief verrast!

Koffer update

Na het onheilspellende gevoel van gister en het belletje van het vliegveld is het zover: de AirTag is verplaatst. Ik had er totaal geen vertrouwen meer in, maar blijkbaar is het toch gelukt. Van KLM is nog altijd niets vernomen en we kunnen ook geen contact krijgen, maar de koffer is in ieder geval in Nederland. We moeten nu wachten op een mail waarmee we hem op kunnen halen, maar met een beetje mazzel kunnen we dat zelf doen als we weer in Nederland aankomen.

Toch gek hoe ik het hier prima zonder uit heb gehouden? En vooral dat hij dus dezelfde route heeft afgelegd, maar dat we hem totaal hebben gemist? Ik kijk uit naar onze reünie in ieder geval.

Dag 15 Phoenix

Vandaag is de dag dat we weer door moeten naar de volgende stad. Aan de ene kant jammer, want ik ben wel echt verliefd geworden op Sedona. De rotsen zijn prachtig en zo anders dan wat we al gezien hebben en je merkt dat het echt een dorp is. Iedereen is super gemoedelijk en vriendelijk.

Dat is sowieso iets wat we allebei echt heerlijk vinden hier. Niemand is gehaast en iedereen is bijna overdreven vriendelijk. In Nederland heb je zoveel mensen die asociaal en egoïstisch zijn. Dat is hier wel echt anders en dat is zeker iets wat we ook mee terug willen nemen.

We checken op tijd uit en gaan een hike doen die Michael (hotelmanager) ons aanraadde. Hij kent iedere hoek van Sedona en toen we zeiden dat we wel houden van een uitdagende hike, liet hij zich dat geen twee keer zeggen. Hij zei dat we in dat geval Bell Rock fantastisch zouden vinden.

Het is één van de grotere bergen/rotsen in Sedona en het is een populair punt voor toeristen. Alleen de standaard toeristen gaan ervoor staan om foto’s te maken, wij gaan hem beklimmen.

En ik zeg bewust beklimmen, want gewoon wandelen is er niet bij. Je moet echt tegen stijle rotswanden klauteren en dat zonder beveiliging. Een achtbaan kan me niet gek genoeg, maar dit was echt andere koek.

Ik ben een aantal bijna-dood-ervaringen rijker in ieder geval.

Maar het was het wel waard hoor. Voelde een beetje als Balorig voor volwassenen en met name Jeff is echt een aapje, dus die vond het geweldig om eindelijk een keer goed los te kunnen. Ik ben zelf afgehaakt op 2/3 van de berg. Je moet best lang zijn om bij bepaalde stenen te komen en hoewel ik geen hoogtevrees heb, vond ik het op een gegeven moment wel heel spannend worden.

Er is namelijk echt 0 beveiliging. Dus als je ergens uitglijdt of je grip verliest, val je letterlijk tientallen meters naar beneden. Dat kan niet goed eindigen met al die cactussen.

Dus ik heb mezelf op een rots in de schaduw gepland en heb gewacht tot Jeff was uitgespeeld. Was wel heel leuk hoor, want met de camera heb ik prachtige foto’s van het uitzicht kunnen nemen.

Afkoelen in het zwembad

Inmiddels hebben we wel allebei minimaal een liter aan zweet verloren, dus het is tijd om bij te tanken. Onze shirts zijn doorweekt en we voelen er eigenlijk weinig voor om op die manier in de auto te stappen en door te rijden.

Dus we nemen de gok en vragen bij het hotel of we nog even gebruik mogen maken van het zwembad. Gelukkig mocht dat, dus we wisten niet hoe snel we ons uit moesten kleden en in het bad sprongen. Gewoon in ondergoed, want onze spullen waren al ingepakt. Maar prima, het was echt heerlijk!

Tijd om door te gaan naar Phoenix, waar we niet per se hoge verwachtingen van hebben als we online kijken. Het is vooral heet, droog en een cactusklimaat. Dus ik ben benieuwd of die plek ons ook weer gaat verrassen.

Uitzichtpunt en spontane liefde

We slapen bij een Marriott hotel, maar voordat we inchecken rijden we nog ‘even’ naar Dobbins lookout. Dat is een van de hoogste punten van Phoenix en geeft een mooi uitzicht over de stad. Dan heb je meteen een idee van hoe groot het is en wat er allemaal te zien is.

Phoenix is echt zoveel groter dan verwacht! Toen we onze West kust trip door Amerika planden wisten we van een aantal steden al wel wat we konden verwachten, maar van Phoenix had ik een dorpje verwacht. Dat is echt niet zo, het is enorm en je kan er dus ook echt wel veel doen!

De stad staat met name bekend om de rijke geschiedenis over het ontstaan van de aarde en Indianen, dus daar zijn veel musea voor. Maar de winkelcentra is ook groot, net als de woonwijken.

We rijden door naar het hotel en we zijn allebei behoorlijk moe. Van de hike in de ochtend, maar ook het lange rijden en de drukkende hitte. Er staat een heel vrolijke jonge meid achter de balie die ons helpt en terwijl ik op mijn telefoon vast een lijstje maak van dingen die we morgen willen zien, spreekt ze mij aan.

Jeff was bezig met inchecken, dus ik was niet echt aan het opletten, maar ineens zegt ze “By the way, you are so pretty!” Ik was zo flabbergasted, want ik voelde me juist bezweet en lelijk, haha. Maar ze zei het zo oprecht dat ik totaal van mijn apropos “Ahh, thank you! Love you too!” zei. Awkward.

We moesten hard lachen en hoewel ik niet weet hoe ze heet, zijn we nu hartsvriendinnen, haha.

Opladen bij het zwembad

Pluspunt van dit hotel: ze hebben een overheerlijk zwembad. Niet zo’n kleintje waar je een half baantje in kan zwemmen of die veel te druk is, maar écht een goed zwembad. Groot en voorzien van luchtbedden. Ik heb nog altijd geen bikini door die stomme koffer die er niet is, dus ik duik nog een keer in mijn ondergoed het zwembad in. Het verbaast me dat niemand er nog iets van heeft gezegd, maar misschien is de vermomming goed genoeg en valt het niet op. Bonus!

We zwemmen en dobberen de gehele avond tot de zon onder is en bestellen dan wat eten bij het hotel zelf. De rest van de avond hebben we urenlang zitten praten in de tuin van het hotel. Daar hebben ze een hele fijne loungeset waar je op kunt zitten en liggen en ondertussen naar de sterren kijkt. Naast ons staat een fontein, dus je kunt ondertussen genieten van het zachte gekletter van het water. Simpelweg een perfecte avond waarop we fijne gesprekken hebben gevoerd.

Koffer update

Wanneer we in bed liggen en net slapen, worden we bruut gewekt door Jeff die wordt gebeld. Het is Schiphol! De dame in kwestie zegt dat de koffer is aangekomen in Nederland en of we die op kunnen halen. We zeggen dat we over 7 dagen thuis zijn, dus dat we hem dan mee kunnen nemen.

Maar dan zegt ze dat er enorme stapels koffers liggen en dat ze geen ruimte meer heeft. Om te voorkomen dat hij per ongeluk ergens op de verkeerde plek belandt, wil ze hem graag naar een huisadres sturen. Wij zijn uiteraard niet thuis, dus hij wordt morgen op de post gezet naar mijn ouders.

Het zal mij benieuwen of hij goed aankomt, maar als dat zo is, dan is deze soap ook eindelijk afgesloten. Hopelijk dus overmorgen de laatste update daarover!

Dag 16 Phoenix

Vandaag hebben we echt schandalig lang uitgeslapen. Het ontbijt hebben we al gemist, dus we nemen er ook maar lekker de tijd voor om te douchen en ons klaar te maken. Vandaag staan eigenlijk maar twee dingen op de planning: het dinosaur museum (Arizona Museum of Natural History) en het winkelcentrum bekijken.

Het is op wandelafstand, dus we gaan eerst onderweg naar het museum ergens een bakker zoeken voor wat lekkers en dan kunnen we naar het museum. Dat was goed geslaagd, want we hebben onderweg een tentje gevonden wat er een beetje Frans uitzag. Schattig en klein, maar met veel te lekkere verse broodjes en gebakjes.

Ik genoot van de lekkerste Chai latte ever met een vegetarische sandwich. Het was echt te lekker, dus voor later op de dag nam ik nog een klein gebakje mee. Geen idee wanneer ik die ga eten, maar genieten wordt het zeker!

Arizona Museum of Natural History

We hebben niet echt iets in Phoenix wat we heel graag willen zien, maar online lazen we bizar veel lovende reviews over dit museum. We zijn allebei gek van geschiedenis, natuur en dieren dus het lijkt ons wel interessant om hier een kijkje te nemen.

Hoge verwachtingen hebben we niet, want als je kijkt naar de website dan hoef je je weinig voor te stellen. Ik denk dat we er met een uurtje wel doorheen zijn, maar dan hebben we in ieder geval iets gezien wat echt een parel van Phoenix is.

En wát zijn we blij dat we zijn geweest. Je ziet het niet aan de buitenkant, maar het is dus echt mega. Ik was een beetje bang dat het heel saai of juist te kinderachtig zou zijn, maar dat is totaal niet waar. Het is echt voor alle leeftijden super leerzaam.

Ze hebben niet alleen een uitzonderlijk grote collectie dinobotten, maar ook heel veel over de aarde zelf. Denk aan sterren, meteorieten en nog veel meer. Fossielen, maar ook voetsporen van dino’s die in het zand zijn vastgezet en zo kan ik nog even doorgaan. Als je niet alleen dino’s, maar ook het heelal, de aarde en evolutie interessant vindt, dan word je hier heel gelukkig.

We kopen achteraf een mooi kristal (want ook dat wordt overal uitgelegd en tentoongesteld) als aandenken en babbelen met een volunteer die er werkt en mensen rondleidt. Een lieve vrouw die meteen als je oma aanvoelt en die jaren geleden zelf in Nederland is geweest. Grappig hoe groot en toch klein de wereld dan is he?

Time to go shopping

Nu we definitief weten dat mijn koffer niet meer komt is het tijd om nog wat in te slaan, want ik heb een bikini nodig en nieuw ondergoed. We gaan shoppen bij een grote mall waar onder andere een Victoria’s Secret is, dus daar kan ik wel terecht. Op het begin van de vakantie heb ik daar ook al nieuwe setjes gekocht, dus ik weet nu al dat ik daar slaag.

En we hadden mazzel, want er was allerlei uitverkoop bij andere grote winkels als Nike en Foot Locker. Ik heb goedkoop een bikini op de kop getikt (eindelijk lekker kunnen zwemmen!) en nog wat nieuwe bh’s en slips gekocht. Bij thuiskomst in Nederland kan ik meteen een compleet nieuwe lingeriela gaan indelen, want ik heb nu dubbele hoeveelheden, haha.

We lopen de rest van de winkels af en gaan dan weer terug naar het hotel. Ik kan niet wachten om de nieuwe bikini aan te doen en een duik te nemen in het zwembad! Vanavond nog maar even ontspannen bij het hotel, want morgen hebben we een lange reis voor de boeg. We moeten maar liefst 4(!) uur in de auto naar Palm Springs namelijk.

Morgenochtend gaan we nog een keer naar dezelfde gezellig bakker voor een ontbijt en dan hup in de auto. Ik vind het heerlijk hoe we deze vakantie qua planning hebben. Het is echt steeds een paar dagen hiken en ‘hard werken’ en daarna een of twee dagen genieten van ontspannen uitjes. Super fijn hoe het zo goed te combineren is waardoor we zowel het maximale uit de vakantie en steden halen, maar toch ook wel echt een vakantiegevoel hebben en goed uitrusten.

Inmiddels voel ik me alweer helemaal opgeladen en heb ik heel veel zin in om straks thuis weer mijn dromen beet te pakken. Het lekkere van zo’n vakantie is dat je even goed kan uitzoomen en zo kan zien waar de verbeteringen liggen. Dan is het ineens zoveel makkelijker om te bepalen wat de volgende stappen zouden moeten zijn.

Dag 17 Palm Springs

Dag 18 San Diego

Dag 19 San Diego

Dag 20 Los Angeles

Dag 21 Los Angeles